Σπύρος Λ. Βρεττός - Για να μην πουν πως μ' άγγιξε η εποχή

Αν εξετάσετε τον πίνακα αυτό

θα βρείτε τη ζωγραφική μου πρακτική.

Σε κάθε στρώση χρώματος

θ’ αντιστοιχεί και μι’ άλλη χρονική στιγμή

και θα’ ναι σα να έγιναν επάνω του αιώνων επιχώσεις

-γι’ αυτό και πάει ο πίνακας προς το ανάγλυφο

και στις χαράδρες του κατακρημνίζονται τα πρόσωπα

και μένει επάνω μόνο το τοπίο.

Εάν λοιπόν τον εξετάσετε τον πίνακα αυτό

θα διαπιστώσετε τα πρόσωπα που έθαψα με χρώμα.

Και το ’κανα όχι μονάχα εδώ

αλλά και σε δεκάδες άλλους,

και πάντα με το πρόσχημα

πως είμαι των τοπίων μοναχά

και των νεκρών των φύσεων συνάμα

-πότε το μήλο από τη μια μεριά

και πότε από την άλλη.

Και όλ’ αυτά

για να μην πουν πως μ’ άγγιξε η εποχή,

για να μη βρουν μέσ’ απ’ τα πρόσωπα

τα γεγονότα που μ’ ερέθισαν

κι αμέσως με ενέπνευσαν

και πουν «τι παριστάνει;»,

για να ’μαι -και να μείνω- ένας ζωγράφος του κανόνα εγώ,

γλυκός και ηθικός μες στα τοπία μου

-τρεχούμενα νερά και θάλασσες,

κοιλάδες και βουνά και λόφοι.

Τι ηθική Θεέ μου, τι γλυκύτης!

Εκτός κι αν τίποτα, απ’ όσα γίνονταν, δεν αντιλήφθηκα

και πάντα εζωγράφιζα εμένα,

και πάντα εμένα έσβηνα,

εμένα έθαβα με χρώμα,

και δεν αντιπροσώπευα καμία εποχή

αλλά τον εαυτό μου,

εμένα βύθιζα στις θάλασσες

εμένα στις χαράδρες,

ώστε να μείνει το τοπίο επάνω μου

τόσο γλυκό και ηθικό

όσο κι ανάγλυφο σώμα γυναίκας.

από τη συλλογή Συνέβη, 2007