Θα ’μαι σε μια παράμερην ακρούλα μοναχός μου·
γαλήνιος ήσκιος θα γυρνώ σ’ ερημικό ουρανό,
δε θα με νοιάζει ολότελα για τις χαρές του κόσμου
και πια μήτε θα χαίρομαι και μήτε θα πονώ.
Τη σιγαλιά μου τη βαθειά ποτέ δε θα ταράξει
μήτε αλαφρός αντίλαλος απ’ της ζωής τα πάθη.
Πελώριο τείχος θα υψωθεί μπροστά και θα με φράξει
και δε θα φτάσουν ως εκεί τα θλιβερά μου λάθη.
Κι όπως θε να ’μαι από Θεό κι απ’ όλους ξεχασμένος
και θα ’ναι γύρω ασάλευτα τα πάντα και βουβά,
θα λέω σε ονείρου πλάνεμα πως είμαι βυθισμένος
κι ακόμα κάτι πιότερο, πως δεν υπάρχω πια...
Πηγή: Των αδόξων ποιητών πεισιθάνατοι στίχοι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου