Ούτε μια τελεία
δεν είμαι ικανός να μετατοπίσω.
Κι όμως εδώ και κάμποσο καιρό
γυρεύω μια σπιτίσια λέξη.
Για να της διηγηθώ
από που κρατά η σκούφια μου.
Να της κάνω το τραπέζι.
Να της ορκιστώ αιώνια πίστη και αφοσίωση.
Να της τα μαρτυρήσω όλα.
Κι ύστερα να της δώσω ολάκερο
το βυθό μου για να με παρηγορεί
σαν λιμνούλα με χρυσόψαρα.
Ούτε μια υποδιαστολή
δεν είμαι ικανός να μετατοπίσω.
Κι όμως εδώ και κάμποσο καιρό
γυρεύω μια λέξη που κρατά από τζάκι.
Μπας και θεραπεύσει
τη λύσσα μου για ουρανό.
Τώρα λοιπόν, αν μάθαινε τα χάλια μου
θα με χαστούκιζε στραβομουτσουνιάζοντας
και θα μου τριβέλιζε το μυαλό.
Αφού πήγα και σφηνώθηκα
πίσω από το στέρνο του κόσμου
σαν ανοιχτή πληγή.
Για να γενώ δυο φορές αμαρτωλός.
Ούτε μια απόστροφο
δεν είμαι ικανός να μετατοπίσω.
Κι όμως εδώ και κάμποσο καιρό
γυρεύω το τελευταίο σώμα
μιας λέξης από ψηλομύτα γενιά.
Να με τσιμπολογάει με το ράμφος της
σαν βλάστηση άγνοιας.
Νίκος Αντ. Πουλινάκης, Δασοτόπι εύφλεκτων ουλών , Εκδόσεις : Το Ροδακιό, Αθήνα 2022, Ζωγραφιά στο εξώφυλλο: Γιώργος Μακρής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου