Σωτήρης Παστάκας - Της Κυριακής

Όλο το πρωί να ανακαλύπτει, να εφευρίσκει
σκόνη. Επιτέλους, κάθεται να καπνίσει
εντεκάμιση η ώρα της Κυριακής,
κα η μυρωδιά του βραστού έχει ήδη
κατακτήσει το σπίτι. Όποιος αγαπάει
την τάξη, δεν αναπαύεται ποτέ. Διαρκής
η απειλή του χάους, πρόσκαιρη πάντα
η λάτρα του σπιτιού – ως και τα φυτά
στις γλάστρες απαιτούν την απόλυτη
επαγρύπνησή της: αλήθεια πότε αναπαύονται
τα λουλούδια; Τη νύχτα; Ανθίζουν
τα άνθη, σκέπτεται, στα σπίτια
που υπάρχει αγάπη, αλλά πώς να αντέξει
κανείς, όλη αυτή την πολλαπλή ανθοφορία
που συντελείται εν τη απουσία της;


Από την ενότητα, Δώρα [εκπνοή], Από τη συλλογή «Η μάθηση της αναπνοής», Γ΄ έκδοση, Πλανόδιον, 2001.