Καμιά ποιητική μοίρα δεν μπόρεσε να σωθεί ποτέ ερμηνεύοντας το πραγματικό με όρους της πραγματικότητας. Κανένα ποιητικό όραμα δεν μπόρεσε να επιβιώσει ποτέ κρύβοντας τον εαυτό του μέσα σε «κοσμοϊστορικά» προσωπεία. Το βάσανο της ποιήσεως που ο Σολωμός, περισσότερο ίσως από κάθε άλλον ποιητή, το δοκίμαζε σε κάθε σβησμένη ή μισοσβησμένη λέξη, σε κάθε στίχο τελειωμένο ή ημιτελή, σε κάθε versetto ή ρίμα, τον έκανε να αντιστέκεται παρά τη θέλησή του και παρά του νου του την αδιάκοπη ανησυχία, στις επιταγές μιας άξενης προς την ποίηση τάξης πραγμάτων. Και αυτή η σθεναρή και διαρκής αντίσταση διαφύλαξε, τέλος, το ποιητικό όραμα, σοφά καθοδηγώντας το σε σπαράγματα στίχων, σε αποσπάσματα μορφών, σε κλειστούς κόσμους ποιητικών ενατενίσεων. Η ποιητική μεγαλοφυΐα του Σολωμού διέσωσε αυτό που άξιζε να διασωθεί. Και ας συντρίφτηκε ο ίδιος ο Σολωμός στη διελκυστίνδα του πνεύματος. Ανάμεσα στον Αριστοτέλη και στον Πλάτωνα, ανάμεσα στον αριστοτελικό αναγωγισμό και στην πλατωνική θεοποίηση του ιδεώδους, το σχέδιο του Σολωμού για έναν επικό εξεικονισμό των ανθρωπίνων παθημάτων υπέστη την πιο σκληρή διάψευση. Δεν διαψεύστηκε όμως η ποίηση· διότι εκείνη άριστα γνώριζε πώς να διαφύγει την καταστροφή.
Στέφανος Ροζάνης || Σολωμικά, σ. 234
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου