Τι θέλω εγώ σε τούτη την υπόγεια στοά;
Να καταργήσω τη δομή της γης
και το από πάνω σύνορο
να το διαβαίνω από κάτω;
Να τρέμω μήπως κι η στοά στα ξαφνικά χτιστεί
και δεν προλάβω μήτε αλλού να βγω
και μήτε πίσω να γυρίσω;
Κι όπως αγεωγράφητος μες στην υπόγεια στοά
κι έξω απ' αυτήν χωρίς καμία ιστορία,
σε κάθε βήμα μου αναρωτιέμαι και γι' αυτό:
ποιο σημείο της γης
είναι κάθε τόσο από πάνω μου
κι εγώ είμαι συνέχεια εντός του;
Μα πρέπει να βγω στην άλλη τη μεριά,
στην άλλη χώρα.
Να πάρω τρόφιμα, λίγο νερό
και από φάρμακα ό,τι βρω
κι ας μην ταιριάζει.
Να δέσω όπως όπως τις πληγές
αλλά, θεέ μου, οι γάζες μου
πολύ να μην ποτίσουν.
Σαν άλλος ξεκινώ.
Σαν τρίτος επιστρέφω.
Αυτός που υπήρξα έπαψε.
Την έτρεξα τη διαδρομή πολλές φορές
μα τώρα μετά βίας.
Αφήνω αίμα πίσω μου για να το βρω
ως να επρόκειτο να μπερδευτώ
ως να επρόκειτο η μια στοά να γίνει κι άλλες.
Θυμάμαι
ήμουν σε δέντρο επάνω
και ήμουν φανερός
χωρίς να με σκεπάζουνε κλαδιά
μήτε και φύλλα.
Και να στα χέρια μου οι όμορφοι καρποί
και οι ζουμεροί στο στόμα.
Γέλια από κάτω παιδικά
και μάτια σαν θεόρατα.
Και ύστερα
μια μουσική από ψηλά
τελείως χαλασμένη.
Σαν άλλος ξεκινώ.
Σαν τρίτος προχωράω.
Το σκηνικό της όψης μου που άλλα παίζει.
Πάλι θυμάμαι μετέωρους καρπούς
να τους μαζεύω στον αέρα.
Σαν τον παράδεισο και πιο πολύ.
Κι όπως τους έκοβα απ' το κενό
-γέλια από πάνω θεϊκά-
είδα πιο κάτω απ' το θεό τ' αεροπλάνα.
Αν ήμουν ο τελευταίος που μιλούσε μια γλώσσα
και δεν είχα άλλον να με ακούσει
δεν θα μ' ένοιαζε να πεθάνω.
Αλλά τώρα δεν τελείωσαν όλοι.
Και ακούω και βλέπω μπροστά μου
αυτούς που για μένα επέζησαν
αυτούς που γι' αυτούς έχω ζήσει.
Απ' την ίδια στοά επιστρέφω.
Με παραισθήσεις παράδεισου
που υπαγορεύει ο θάνατος
που κι αυτός με λυπάται.
Κάθε δέντρο από πίσω του
υπαινίσσεται δικούς μου ανθρώπους.
Ξετυλίγω τη γάζα μου
που ελάχιστα μάτωσε
και τους άλλους τυλίγω.
Λίγο φαΐ και νερό.
Απ' τον παράδεισο κάτι πιο λίγο.
Τα δεδομένα, 2012.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου