Mosab Abu Toha - Δύο ποιήματα

 Πράγματα που ίσως βρείτε κρυμμένα μέσα στο αυτί μου

 

Για την Alicia M. Quesnel, γιατρό

 

I

Όταν ανοίξετε το αυτί μου, αγγίξτε το

απαλά.

Kάπου εκεί μέσα βρίσκεται η φωνή της μάνας μου.

Η φωνή της είναι η ηχώ που με βοηθά να ξαναβρώ την ισορροπία μου

όταν ζαλίζομαι κάθε φορά που προσηλώνομαι σε κάτι.

 

Μπορεί να συναντήσετε τραγούδια στα αραβικά,

ποιήματα στα αγγλικά που απαγγέλλω στον εαυτό μου

ή έναν ύμνο που ψέλνω στα πουλιά που κελαηδάνε στην αυλή μας.

 

Όταν ράψετε την τομή, μην ξεχάσετε να τα ξαναβάλετε όλα αυτά μέσα στ’ αυτί μου.

Βάλτε τα με τη σειρά, όπως θα βάζατε στο ράφι τα βιβλία σας.

 

II

Από τo βουητό του ντρόουν,

από τον βρυχηθμό ενός F-16,

απ’ τις στριγκλιές των βομβών που πέφτουνε σε σπίτια,

σε χωράφια και σε σώματα,

των ρουκετών που πετούν μακριά ‒

καθαρίστε τον μικρό ακουστικό μου πόρο απ’ όλα αυτά.

 

Ψεκάστε την τομή με το άρωμα που αναδίδουν τα χαμόγελά σας.

Κάντε μου ενδοφλέβια ένεση το τραγούδι της ζωής, για να με ξυπνήσετε.

Χτυπήστε απαλά το τύμπανο για να χορέψει ο νους μου μαζί με τον δικό σας νου,

γιατρέ μου, μέρα νύχτα.

 

 

……………………………………………………………………………………………………………

 

ο παππούς μου και η πατρίδα

 

Ι

ο παππούς μου μετρούσε με τα δάχτυλά του πόσες μέρες έμειναν για την επιστροφή

έπειτα μετρούσε με πετρούλες

δεν έφταναν

έβαλε και σύννεφα πουλιά ανθρώπους

 

η απουσία αποδείχτηκε υπερβολικά μακροχρόνια

τριάντα έξι χρόνια ώσπου πέθανε

για μας τώρα είναι πάνω από εβδομήντα χρόνια

 

ο παππούς μου έχασε τη μνήμη του

ξέχασε αριθμούς ανθρώπους

ξέχασε την πατρίδα του.

II

μακάρι να ήμουν μαζί σου παππού

θα είχα μάθει να σου γράφω

ποιήματα τόμους ολόκληρους με ποιήματα και να σου ζωγραφίζω την πατρίδα μας

θα σου ‘ραβα ένα ρούχο από χώμα

στολισμένο με φυτά

και δέντρα που τα φύτεψες εσύ

θα σου ‘φτιαχνα

άρωμα από τα πορτοκάλια

και σαπούνι από τα δάκρυα χαράς του ουρανού

τι πιο αγνό

III

πηγαίνω στο νεκροταφείο κάθε μέρα

ψάχνω τον τάφο σου αλλά μάταια

σίγουρα σ’ έθαψαν

ή μήπως μεταμορφώθηκες σε δέντρο

ή μήπως πέταξες μ’ ένα πουλί στο πουθενά

IV

βάζω τη φωτογραφία σου σε πήλινη γλάστρα

την ποτίζω κάθε δειλινό Δευτέρας και Πέμπτης

μου είπαν ότι νήστευες αυτές τις μέρες

στο ραμαζάνι την ποτίζω κάθε μέρα

για τριάντα μέρες

λιγότερες ίσως ή και περισσότερες.

V

πόσο μεγάλη θέλεις να είναι η πατρίδα μας

μπορώ να γράφω ποιήματα μέχρι να νιώσεις ευχαριστημένος

αν θες μπορώ να προσαρτήσω και κάνα δυο γειτονικούς πλανήτες

VI

γι’ αυτή την πατρίδα δεν θα ζωγραφίσω όρια

ούτε σημεία στίξης

Mετάφραση: Τζένη Καραβίτη

Πηγή: https://www.fractalart.gr/