Άναψα μια φωτιά, και το γαλάζιο ήταν φευγάτο
Να ναι μια φίλη της η φωτιά,
Φωτιά μέσα στη νύκτα του χειμώνα να με πάρει,
Για μια ζωή καλύτερη φωτιά.
Της έδωσα κείνο που η μέρα μου χε δώσει:
Τα δάση, και τους θάμνους, και του σταριού τους κάμπους, και τ΄αμπέλια,
Και τις φωλιές με τα πουλιά, δίχως κλειδιά τα σπίτια,
Τα έντομα, και τ΄άνθη, τα δέρματα, και τις γιορτές.
Μέσα στο τρίξιμο απ΄τις φλόγες έζησα μονάχα,
Με τ΄άρωμα της θαλπωρής μονάχα.
Ήμουνα βάρκα που κυλούσε μέσ στ΄ακίνητα νερά
Και σαν νεκρός δεν είχα παρά μόνο ένα στοιχείο.
απόδοση: Νεοκλής Κυριάκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου