Νικηφόρος Βρεττάκος - Η ποίηση κι η ζωή

Δὲν τελειώνει ἡ ποίηση, ὅπως

κι ὁ οὐρανός δὲν τελειώνει. Ὅπως οἱ ὧρες τοῦ Θεοῦ

κι οἱ στροφές τοῦ πλανήτη μας. Οἱ ανταύγειες τῆς ζωῆς,

διατηροῦνε τὸ σχῆμα της μέσα στὴν ποίηση. Ὅσο

θὰ πηγαίνει καὶ θὰ ‘ρχεται ἡ θάλασσα, ὅσο

θὰ γεννιοῦνται λουλούδια καὶ χρώματα, ὅσο

θὰ δίνουν οἱ ἄνθρωποι ὁ ἕνας στὸν ἄλλον τὸ χέρι τους,

θὰ ὑπάρχει κι ἡ ποίηση.

Ἡ ποίηση γεννιέται

μαζὶ μὲ τὰ πράγματα, μαζὶ μὲ τὸν ἔρωτα,

μαζὶ μὲ τὸν πόνο. Παραδείγματος χάρη,

πολλῶν μου σελίδων ἡ ποίηση γεννήθηκε μαζὶ μὲ τὰ μάτια σου.

[Από το "ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ: Διάλογος με την ποίηση", 1961]