Μαρία Λαϊνά - Tρία ποιήματα

Θα περιμένω το φεγγάρι

Όσο κι αν επιμένει το στερέωμα

ο ήλιος δεν θα βγει απ' τις γωνίες των άστρων

σαν φοβισμένος βάτραχος

έχει πιαστεί στο δίχτυ της χτεσινής ημέρας.

Η γκρίζα μελωδική αμμουδιά

σχηματίζει σύννεφα τούφες

που και που αργοσέρνονται αποτσίγαρα

το χορτάρι πέφτει στα γόνατα

και οι χαζοί λόφοι κατηφορίζουν στα μάτια μου.

Θα περιμένω το φεγγάρι.

'Έντομα ΙΙ

Λυπάμαι βαθύτατα

που δεν μου δόθηκε πιο πριν η ευκαιρία να σας γράψω

πάντα κάτι προέκυπτε

κάποιος αρρώσταινε

ή έδειχνε ο ουρανός ότι το πάει για βροχή

και ξαφνικά βουβαίνονταν τα έντομα

οπότε ακατοίκητο το σπίτι δεν προσφέρονταν

σ΄ επιθυμίες

ίσως μόνο σε πινελιές

και τώρα που τολμώ αυτά τα λίγα λόγια

μια φθινοπωρινή αράχνη πλέκει τον ιστό της

στο γείσο της εξώπορτας.

Μα πώς μπορεί η θλίψη να υπονοεί

άλλες αιτίες για την ύπαρξή της

εκτός από την ομορφιά;

Κι όμως

Έβαλε κρύο

έχω ετοιμαστεί για τον χειμώνα

κι όμως φοβάμαι∙

πριν βγω από το σπίτι

μετράω τα λεφτά μου.

Χαμηλά στο παράθυρό μου

το φως της λάμπας χλομιάζει

ένας χρυσοκίτρινος ήλιος

χαρίζει αναίτια έξαψη στην καρδιά μου.

Δεν έχω βρει ακόμα τον τρόπο

να πεθάνω σωστά.

Ό,τι έγινε, άνθρωποι και φαντάσματα