Δημήτρης Δούκαρης - Τέσσερα ποιήματα

 

Το οράματα των πεθαμένων

Ι

Μέρα στυγνή, μέρα αποτρόπαιη,

μετρημένη με το σταγονόμετρο,

μέρα που μεταφέρεις,

με το ρυθμικό σου βάδισμα,

το αναπότρεπτο,

χασομέρησε λίγο το αλμυρό νερό σου

σ' αυτόν τον ταπεινό και άνισο

βράχο,

πίσω απ' τις καλαμιές -

μονάχα φωτοσκιάσεις δυσανάγνωστες

έχει απ' τη ζωή μας,

νυχτερινές παραχαράξεις,

λιγοστές και σκόρπιες λέξεις

απ' τα τίμια και τα ιερά,

τα προαιώνια

συνθήματα.

Κι αν μας επέβαλαν

τη διφορούμενη γλώσσα,

εμείς πρόθυμοι δώσαμε σφουγγάρια

πνιγμένα στο αίμα μας, για να σβήσουν

κάθε διφορούμενη γλώσσα.

ΙΙ

Κι αν έρθουν άλλοι αγώνες,

κι αν έρθουν άλλοι σκοτωμοί,

κι αν έρθει πείνα

και απόσπασμα

και φονικό,

μέρα στυγνή, μέρα αποτρόπαιη

που με το αλμυρό νερό σου

σκεπάζεις αδιάφορη τους αιώνες,

χασομέρησε στο μοναχικό βράχο

πίσω από τις καλαμιές.

Εδώ σταθήκαμε όρθιοι,

αγωνιστήκαμε όρθιοι,

γι' αυτό κρατάμε όρθιοι

και τα οράματα

των δικών μας πεθαμένων.

Δημήτρης Δούκαρης

από τη συλλογή Το πέτρινο πρόσωπο, 1979

Τα δάκρυα

Θέλω να γράψω ένα ποίημα πιο αγέρωχο

απ' το αλμυρό νερό,

ένα ποίημα εκκωφαντικό και υπόκωφο

σαν την ισόβια δύναμη της θάλασσας.

θέλω να γράψω ένα ποίημα εσωτερικά ζεστό

όπως το αίμα, που δε χρειάζεται τις λέξεις,

ένα ποίημα που να υπάρχει χωρίς λέξεις.

αλλά δε βρήκα τις αμίλητες λέξεις,

με έχουν βρει μονάχα, όπως γράφω τώρα,

τα δάκρυα -

θα μαζέψω όλα τα δάκρυα

κι εκείνα που μου ξέφυγαν μπροστά σε άλλους,

και τα ορμητικά που έτρεξαν,

σαν αφρικάνικος καταρράχτης,

πάνω στο πρόσωπό μου,

σε αναρίθμητους καιρούς.

θα μαζέψω όλα τα δάκρυα κι απ' τα πολλά αθώα

μάτια που αγάπησα παράφορα,

αλλά κι απ' τα διαφορετικά μάτια

που έτυχε ασυλλόγιστα να με μισήσουν.

Γιατί μια μέρα, θα τα σκεπάσει όλα

το αλμυρό νερό,

θα πνίξει τις λέξεις και θ' αλλάξουν τα χρώματα,

αλλά θα μείνει το ποίημα με τα δάκρυα,

για να το βρουν τα άλλα δάκρυα

που περιμένουν,

ακόμη αγέννητα,

στο βυθό.

Δημήτρης Δούκαρης

από τη συλλογή Το πέτρινο πρόσωπο, 1979

Μια μέρα όλα θα τα σκεπάσει

το αλμυρό νερό

κι εσένα με τα πλεχτά μαλλιά σου

στον ούριο άνεμο,

κι εμένα που φυτεύω με ταραχή

μέσα στην άμμο

στολίδια απ' την ανάσα σου,

και απ΄το πρόθυμο δέρμα σου

εφτά ολόσωμες βιβλικές χώρες

με τα εφτά αρχιτεκτονικά τους θαύματα

ολοζώντανα να θροούν τριγύρω σου,

σπαρταριστές σκιές

στο μυθικό δέρμα σου,

στην ακροθαλασσιά —

μια μέρα τα χέρια σου

μέσα στα χέρια μου

ανελέητα,

μια μέρα το πρόσωπό σου

στο πρόσωπό μου

απεγνωσμένα·

μιαν άλλη μέρα, μιαν άλλη

όταν όλα θα τα σκεπάσει

το αλμυρό νερό.

Δημήτρης Δούκαρης

από τη συλλογή Το πέτρινο πρόσωπο, 1979

Η μεγάλη λύπη

Περιφέρω τη μεγάλη λύπη μου

από πόρτα σε πόρτα,

από γειτονιά σε γειτονιά,

ως τις άκριες του άλλου κόσμου,

ως το Ακρωτήριον της Καλής Ελπίδας,

που δεν έχει πια ελπίδα.

μονάχα τη μεγάλη λύπη μου

που περιφέρω από πόρτα σε πόρτα,

και καμιά πόρτα δε λέει :

«ανοίγω για ν' αφήσεις τη μεγάλη λύπη σου»,

αλλά κάθε πόρτα μου λέει :

«έχω τη δική μου μεγάλη λύπη».

Για όσα δεν έλαβαν ποτέ σάρκα και οστά

και πέρασαν σαν μαγικές αυταπάτες,

πλάσματα φανταστικά.

για τα πρώτα εκείνα σχέδια

που έμειναν μες στα χαρτιά

και κάηκαν με τα χαρτιά -

περιφέρω τη μεγάλη λύπη μου

και δεν έχω δική μου πόρτα,

κι είμαι έξω από κάθε γειτονιά,

ως το Ακρωτήριον χωρίς καμιάν Ελπίδα.

Δημήτρης Δούκαρης

από τη συλλογή Το άλλο άγαλμα, 1976

Αναδημοσίευση από: https://dreaming-in-the-mist.blogspot.com/