Πίσω απ’ τους λόφους άλλοι λόφοι, πίσω απ' τις κορφές
άλλες κορφές για ν' ανεβούμε χέρι-χέρι.
Τα σκοτεινά δασωμένα φαράγγια. Κράταμε.
Αίμα της γης, ανάμνηση θαμπή, πιο θαμπή ελπίδα.
Κι από τους λόφους κι απ' τα δάση πέρα, χαμηλά,
η θάλασσα η ατέλειωτη κι ο ανασασμός της.
Το έρημο φως. Κι η ανάμνηση νεκρή, κι η ελπίδα.
Και τα χέρια λυμένα. Η θάλασσα. Μονάχα η θάλασσα.
Κι άκουσε το τραγούδι το ασίγαστο από ποια βάθη ανεβαίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου