Σονέτο XV
Όταν κοιτώ πως κάθε τι που μεγαλώνει
μόνο για μια στιγμή στο τέλειο μένει,
και πώς το σύμπαν τούτο εικόνες μόνο κλείνει
που μυστικά τα αστέρια τις επηρεάζουν˙
όταν κοιτώ πώς οι άνθρωποι είναι σαν λουλούδια
που ο ίδιος ουρανός τα ζει και τα σκοτώνει,
κομπάζουν για την ομορφιά τους και πεθαίνουν,
κ η μικρούλα τους θέση χάνεται από τη μνήμη˙
η σκέψη τότε της αστάθειας αυτής
αντίκρυ μου σε στήνει πάμπλουτο από νιάτα,
ενώ η φθορά κι ο σπάταλος Καιρός πασχίζουν
της νιότης σου τη μέρα να την κάμουν νύχτα.
Κι εγώ, σε πόλεμο με τον Καιρό για σένα,
απ΄ την αρχή σμιλεύω εκείνα που σου παίρνει.
~!*~!*~!*
Σονέτο XVIII
Να σε συγκρίνω με μια μέρα θερινή;
Εσύ υπερέχεις σε απλότητα και χάρη∙
λυγίζει αέρας τα τριαντάφυλλα του Μάη
και δεν κρατούν τα καλοκαίρια μας πολύ.
Άλλοτε καίει πολύ των ουρανών η φλόγα,
θαμπώνεται άλλοτε η ολόχρυσή τους όψη∙
τ’ όμορφο κάποτε χάνει την ομορφιά του
απ’ την πορεία της φύσης είτε από την τύχη.
Μα το δικό σου αιώνιο θέρος δε θα σβήσει,
της ομορφιάς την κατοχή δε θα τη χάσεις,
κι ο Χάρος δεν θα καυχηθεί πως μπήκες στη σκιά του∙
θα λάμπεις πάντα εσύ μέσα σ’ αιώνιους στίχους!
Όσο θα βλέπουν μάτια κι άνθρωποι αναπνέουν,
οι στίχοι αυτοί θα ζουν κι εσύ θα ζεις μαζί τους.
[Μετάφραση: Στυλιανός Αλεξίου]
William Shakespeare (1564 - 1616), Σονέτα, Εισαγωγή, επιλογή, μετάφραση, Στυλιανός Αλεξίου. Τρίτη Αθήνα: Εκδόσεις Στιγμή 2021.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου