Σαπφώ - [οἶον τὸ γλυκύμαλον (116D, 224P)]

οἶον τὸ γλυκύμαλον ἐρεύθεται ἄκρωι ἐπ΄ ὔσδωι͵
ἄκρον ἐπ΄ ἀκροτάτωι͵ λελάθοντο δὲ μαλοδρόπηες͵
οὐ μὰν ἐκλελάθοντ΄͵ ἀλλ΄ οὐκ ἐδύναντ΄ ἐπίκεσθαι

Καθώς το γλυκόμηλο κοκκινίζει στην άκρη του κλαδιού,
στην άκρη του πιο ακρινού κλαδιού· οι μαζώχτρες το
ξέχασαν ― όχι, δεν το ξέχασαν ακριβώς,
δεν μπορούσαν να το φτάσουν.

Iωάννης Ν. Καζάζης

....................................................................................................

Kαθώς το μήλο το γλυκό,
που στου κλαδιού την άκρη κοκκινίζει,
ψηλά ψηλά στο ακρόκλωνο·
το δίχως άλλο το λησμόνησαν
την ώρα που 'κοβαν τα μήλα…
Aχ όχι, δεν το απολησμόνησαν,
μόνο που δεν μπορούσαν να το φτάσουν!

I. Θ. Kακριδής

........................................................................................

Οπως το μήλο το γλυκό σ ενός κλαδιού την άκρη

που αν και κατακόκκινο παρέμεινε στο δέντρο

και λες θα λησμονήθηκε, από τους μαζωχτάδες...

Κι όμως, δεν το λησμόνησαν!

δεν ήταν του μπογιού τους

Κώστας Ψαράκης

 Σαπφώ (Λέσβος, c. 630 – Λευκάδα, c. 570 BC)