Θα με βρεις
Στο αναφιλητό της φωτιάς
Στις πηγές της βροχής
Στους σιτοβολώνες των χεριών σου
Στα σπίτια των ματιών σου
Γιατί μου έταξες δυο χείλη από πανσέληνο.
Όμως
Και στην αλισάχνη του πόνου που σκεπάζει τις στέγες
Στους δρόμους που δε λένε να δεθούν στο έδαφος
Στην ολονυκτία της σιωπής
Στις άγκυρες που καρφώνονται στον βυθό της κόλασης
Γιατί με τραβούν οι μαγνήτες της ερήμου.
Γι’ αυτό, θέλω να ξέρεις
Αν στέρξουν οι νύχτες και ζυμωθεί το βλέμμα σου με το βλέμμα μου
Αν η αφή μου γίνει όχθη στο χάδι σου
Αν κοιμηθώ στα βλέφαρά σου
Δε θα πει πως κέρδισα τη ζωή
Θα πει πως η ζωή με προσηλύτισε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου