Ζωή Καρέλλη - Καβαφικό

Φοβούντανε πάρα πολύ, μην τον ευρεί

η τύχη απροετοίμαστον και τον γνωρίσει.

Λογάριαζε, μήπως δεν είχε αρκετά δοκιμαστεί

απ’ την πολύτροπη ζωή; Μήπως αισθάνονταν

τον εαυτό του ασφαλή, ευτυχισμένον,

σαν αναγνώριζε, πως γύρω του εμαίνονταν

η δυστυχία;



Ούτε το ένα, ούτε τ’ άλλο…

Καταλάβαινε την αθλιότητα του

που ήταν κιόλας γενική,

όμως ακόμα είχε δυνάμεις για να φοβηθεί.



Ίσως φοβούνταν την αλλαγή

από την άθλια αυτή κατάσταση,

που είχε συνηθίσει.

Να μην τιμωρηθεί μόνο λογάριαζε,

γιατί ποιος δεν έχει τις αμαρτίες του;

Αυτές αισθάνονταν πότε τις έβλεπε μεγάλες και τρανές,

πότε μηδαμινές. Δεν τον παράστεκε θεός κανένας,

δίκαιος ή σκληρός.



Αυτ’ ήταν η ζωή του.

Ήθελε να την καταλάβει και δεν μπορούσε.

Για να παρηγορηθεί, ψιθύριζε,

ο άνθρωπος, όταν δεν είναι τραγικός,

είναι γελοίος, ή μάλλον

και τα δυο μαζί… και τα δυο.