Λευτέρης Πούλιος - «Αντί της σιωπής»

1

Νύχτα, δρόμοι άδειοι που μόνο ένα
λεωφορείο περνά.
Φεγγάρι που ‘ρχεται πάνω σε σιδηροτροχιές.
Άνεργη η λύπη χασομερά εδώ.
Ο άνεμος σφυρίζει στο χώρο μου
και μεταδίνει το θλιβερό αόριστο μήνυμα
μιας θάλασσας που αναρριγά.
Το μακρινό στιλπνό μου όνειρο
αναβλύζει απ’ τις πληγές της ψυχής μου.

Πατρίδα μου είναι ο άνθρωπος.

2

Υπάρχουν άλλοι κόσμοι, αλλά μέσα σ’ αυτόν.
Χώρος, χρόνος και αιτιότητα είναι έγκλειστα
στη σκέψη.
Ό,τι υπάρχει μας καλεί σε αγώνα,
μια προσπάθεια εντοπισμού του απόλυτου.
Το σύμπαν δεν γνωρίζει ειρήνη
κι εμείς μοχθούμε με λέξεις να υφάνουμε
έναν ουρανό
έξω απ’ το πραγματικό! Έξω απ’ το πραγματικό!

3

Αυτός είναι ο θάνατος του φωτός
όταν φωτοστέφανα του οτιδήποτε
ποδοπατιούνται και αγωνίες και όνειρα.
Διατρυπώ το δίχτυ των λαθών μου
Κι οι αμαρτίες μου κλείνονται στη σιωπή.
(Ποτέ δεν άρχισα και ποτέ δεν τέλειωσα
τούτο το ποίημα.)
Ο κόσμος είναι ένας
αλλά κομματιασμένος απ’ τη σκέψη.

8

Ζητώ να εισβάλω σε μια ψυχή.

Αν το χώμα κρατάει καλά το μυστικό του

το τυλιγμένο με πάχνη

κι ο άνεμος γδύνει το δέντρο

ο άνθρωπος αναγκάζει

το σκλαβωμένο πουλί μέσα του

να σκιρτήσει.

Πόσες φορές στο μονοπάτι των μαζών

ή μέσα στην πιο πυκνή μοναξιά

με μάτι ελεύθερο από μάγισσες και πνεύματα

σου έχω απλώσει το χέρι;

*

10

Κάθε πράγμα υπάρχει αναγκαστικά

για να εκφράζει το όραμα της πραγματικότητας.

Η φύση αυτή τη στιγμή εγκυμονεί

τη σκέψη του Θεού.

Κάθε πράγμα είναι ένα σύμβολο.

Άνθρωπε, πέρνα

τίποτε δεν σου κλείνει το δρόμο

εκτός από αδιάφορους όγκους τυπωμένου χαρτιού

φαντάσματα και

διάφορες εικόνες άρνησης

στον κινηματογράφο του μυαλού σου.

Όμως οι λέξεις είναι η αστροφεγγιά του νου.

*

11

Η ευγενής γλώσσα δεν έχει τίποτα

πια να πει.

Και μόνο χοντροκομμένες λέξεις γεμίζουν

τον ουρανό της ποίησης.

Δεν υπάρχει τίποτα που να 'χει απομείνει

ιερό.

Και προσκυνάμε το αδειανό, το κάτι

το ανειρήνευτο.

Η αλήθεια στις ρωγμές των τοίχων.

Τί περιμένουμε συναθροισμένοι

πάνω στο κουρασμένο θαύμα;

*

12

Έτσι σταμάτησε αυτή η διδαχή.

Ο θάνατος πορεύεται πάνω στη γη

δίχως ν' αφήνει ίχνη.

Πέφτεις μέσα στο δίχως όρια κενό

και παραμένεις μέσα στην ουσία.

Γι' αυτό δεν με τρομάζει ο θάνατος.

Το κέντρο όλων είναι ο Θεός

βλέπω απ' το κέντρο φωτεινούς ιριδισμούς

που εκτοξεύονται στις τροχιές των άστρων

και του εσώτατου κόσμου.

Δεν υπάρχει Χάνω ή Κερδίζω

αλλά ένα άγιο

για όλους κοινό τέρμα.

*“Αντί της σιωπής”, 12 ποιήματα του Λευτέρη Πούλιου συνοδευόμενα από 12 ζωγραφιές του Τάσου Μαντζαβίνου, που εκτίθονταν σε σχετική έκθεση στην γκαλερί “Είκοσι Τέσσερα” στην Αθήνα, το διάστημα 15 Μαρτίου-14 Απριλίου 1993. Την επιμέλεια του βιβλίου είχε ο Μισέλ Φαϊς, του οποίου επίμετρο περιλαμβάνεται στην έκδοση. Επίμετρο για τη ζωγραφική του Τάσου Μαντζαβίνου παρατίθεται από την Ελένη Βακαλό. Το βιβλίο εκδόθηκε από τις Εκδόσεις Καστανιώτη, το 1993.

Αναδημοσίευση από: https://tokoskino.me/2023/12/29/%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AE-%CE%B1%CE%BD%CF%84/

https://www.facebook.com/verovlasis