Μαρία Κυρτζάκη - «Ημέρια νύχτα»

[ Α' ]

Είδα τον άντρα σαν αρχάγγελο

- με τη ρομφαία

Σαν θάνατος μ' αγκάλιασε

[ Ε' ]

Η καλοσύνη του σαν νύχτα με χωράει

Ο έρωτάς του σαν σώμα αφίλητο.

Από το βάθος της ημέρας με πλησίασε

άντρας σαν φύσημα ανέμου

τους κόκκους μου σαν στρόβιλος εμπέρδεψε

σύννεφο απλώθηκα να τον χωρέσω.

( Σαν έρημος το θαύμα μου περνώ στην ιστορία )

[ Ζ' ]

Πάνω μου απλώνεται. Σαν ουρανός.

Ύστερα γέρνει δήθεν ταπεινά

στην πλάτη στην κοιλιά

σαν μέταλλο χυτό στους ώμους μου.

Με ντύνει

[ Θ' ]

Έρχεται προς εμένα

- και υποχωρώ.

Με τα τεράστια φτερά του κάνει ουρανό.

Βυθίζομαι στην κόλασή του

Σαν θέρμες να τον πιάνουνε

σαν να ' μαι στο καζάνι του η φωτιά.

Δροσίζεται επάνω μου

Με γεύεται σαν παγωτό χωνάκι

σαν κάτι ξένο.

Δεν με τολμά ολόκληρος να με τυλίξει

απ' τα βυζιά μου το αίμα να γευτεί.

Θέλει μαχαίρι να μου μπήξει στην κοιλιά

μέσα μου να χωθεί

με πρόσωπο και σώμα

[ ΙΑ' ]

Οι φθόγγοι περισσεύουνε

Οι λέξεις μου ασούμπαλες

Κι εγώ σαν έφηβη

σε ρούχο αμερικάνικο

[ ΙΕ' ]

Τραγουδώ τη σιωπή και πιο πέρα

Στο κορμί μου επάνω στερέωσες

χαμηλές σημαιούλες

Με τον πόντο βαδίζεις σαν άγιος

Έναν έναν τους νεκρούς ανασταίνεις

[ ΙΣΤ' ]

Οι τρόποι μου είναι άξεστοι

της επαρχίας

τα δάχτυλα στραβώνουν

κι η ομιλία τους σαν σπαστικού.

Με την εικόνα μου ιδέα δεν έχω τι γίνεται

- φωτογραφίες κάποτε αβέρτα.

Μα όταν μ' άγγιξες

( Τα πρόσωπα έγιναν γραμμές

Οι όμορφες ασχημύναν )

Έμεινα εγώ Στη μέση της πλατείας

Σαν συντριβάνι

[ ΙΗ' ]

Δεν σου στεργιώνω.

Αίλουρος κουλουριάζεσαι

και στο κρεβάτι μου τα ίχνη σου αφήνεις

μη σε ξεχάσω

Τις αποδείξεις να κρατώ

γαμήλια σεντόνια.

Στο φως της μέρας ήλιος γίνεσαι

Κοινός και σαν χυδαίος

Σαν κάμφορα φωλιάζω στην πληγή σου

και υγραίνεις

ΜΑΡΙΑ ΚΥΡΤΖΑΚΗ

ΗΜΕΡΙΑ ΝΥΧΤΑ ( 1989 ) και

στη μέση της ασφάλτου

ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1973 - 2002

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ 2005

Πηγή: https://www.facebook.com/giorgos.alpogiannis/posts/pfbid02cEa12xhqSgM3ueQR6GLx4mFTbDxREtan1pTVf3oCs2D3EBWfqpaotVw5ab6yDkvwl