Αντεία Φραντζή - Ποιήματα

 «Άμε χάσου ξερή φιλολογία»

Λ. Μαβίλης

Ξέμαθα να γράφω στίχους
Μόνο μηνύματα στους τοίχους
Κι αυτά χλευάζουν τον καιρό
Ρίχνω λοιπόν τους νέους ήχους
Μες στο παμπάλαιο νερό.

Τελετή στο κύμα, Αθήνα, Νεφέλη, 2002, σ.14.
*
Η ΜΙΚΡΗ ΑΡΑΧΝΗ

Τώρα μπορώ να κόψω τη λέξη
Νʼ αρθρώσω το νερό νεράκι
Νʼ αφεθώ στο ξύπνημα
Απʼ το θόρυβο της μικρής αράχνης.

Τώρα μπορώ να κόψω το νερό
Νʼ αρθρώσω το θόρυβο
Νʼ αφεθώ μικρή αράχνη
Μέσα στο ξύπνημα της λέξης.

Νʼ αρθρώσω το θόρυβο
Να κόψω τη λέξη:
Μικρή αράχνη νεράκι.

Νʼ αφεθώ στο ξύπνημα·
Λέξη από το θόρυβο
Νερό απʼ το νεράκι.

(Ωστόσο οι μέρες φεύγουν
Τα δάκρυα τρέχουν
Και το νερό νεράκι.)

Τελετή στο κύμα, Αθήνα, Νεφέλη, 2002, σ.32.

*
ΚΑΡΥΑΤΙΔΑ

Καλοκαιρινό το βράδυ
Στεγανό διαμέρισμα
Τσιμέντο και σίδερα
Κατοικώ·
Κρατώ
Πλίνθος ωμός
Παράταιρος, τούτη τη στέγη.
Τα χέρια μου ξύλινα
Υποστυλώματα και καμπουριάζω.
(Φλέβες πράσινες
Αίμα χορταριασμένo
Ανάβει τις λάμπες)
Κυοφορώ ενδεχόμενη
Κατεδάφιση ή πυρκαγιά.

[χφ σημ. «Σήμερα που πήρα το κακέκτυπο, θα ʽθελα να ʽχα γράψει μόνο ωραία άσπρα συνθήματα», 11.10.1978]
Η περιπέτεια μιας περιγραφής, Θεσσαλονίκη, Εγνατία/Τραμ, 1978, σ.43
*
ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ

Στη μήτρα σου Αριάδνη
ανασαίνω κρόκου λουλούδια
απʼ τον αφαλό σου δεμένη
μπρος στο λαβύρινθό μου
Ελένη, Ραάβ, Πασιφάη – αδελφές μου·
άγνωστο κατακτητή
μπρος στο παράθυρό μου
κοντανασαίνοντας
περιμένω – κεφαλοδεμένη·
κι απλώνω τα σπλάχνα μου,
πού ʽναι ο Θησέας, ο Πάρις Αλέξανδρος
πού ʽνα ο Διόνυσος;
Εφτά ήλιοι κι εφτά φεγγάρια
Πέρασαν χωρίς να φανεί
«κι αν στείλω μήλο σέπεται…»

Μεταποίηση υλικών, Θεσσαλονίκη, Μπαρμπουνάκης,1982, σ. 29.
*
Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ

Κατάλαβα κάπως αργά
τι σήμαιναν οι κίτρινες και κόκκινες κηλίδες
που έβλεπα από μικρή εγχάρακτες στο στήθος μου.
Τώρα που τα γονίδια άρχισαν να γερνούν
και οι κηλίδες να σκουραίνουν
τα φτερά της να τσουρουφλίζονται τις νύχτες
στο φως της λάμπας
κι η πεταλούδα να μην μπορεί πια να πετάξει.

Τώρα κάπως αργά
για να λάμψουν τα χρωματοσώματα
την πρώτη λάμψη τους·
κατάλαβα του στέρνου μου την πεταλούδα.

Μεταγραφή ημερολογίου, Αθήνα, Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», 1984, σ. 39.

*

Στην κοιλιά μου εισχωρώ.
Με καταπίνει ο φάρυγγας
Και στο σάλιο μου μηρυκάζομαι.
Όλα τα όξινα και τα αλκαλικά
Επιστρατεύω. Τα ένζυμα λείπουν.
Αποβολή, είπαν, όλου του σώματος.
Το έμβρυο επέζησε.

Σχεδόν αίνιγμα, Αθήνα, Υάκινθος, 1987, σ. 35.

*

Καθώς πέφτει το φως κι η μέρα γέρνει
πεταλούδα λευκή σαν τη σπασμένη
του βίου μας φτερούγα είναι πεσμένη
στα σκαλοπάτια μου· και φωνή σέρνει:

σωρό τα σερπετά ρίχνει η μέρα
κι η νύχτα περπατά στα βήματά της,
φεγγάρι να κρατά το φόρεμά της,
παράνυφος στο γάμο του αγέρα.

Μητέρα καθιστή στης γης την πύλη,
νιώθεις την παγωνιά της άσπρης σκόνης,
στολίδια της αυγής, καθώς σηκώνεις

ψυχούλα δροσερή κεκοιμημένη·
κορμάκι τρυφερό σιωπή σωπαίνει,
το βρέφος που κρατάς άδειο κοχύλι.

Στεφάνι, Αθήνα, Κέδρος, 1993, σ. 11.

*

Πώς το ωραίο σου
πρόσωπο υπάρχει
στο φεγγάρι
μαζί με την ψυχή σου;

… Φευγαλέα
Ξύπνησε το ποίημα μέσα μου
κι ήταν γαλάζιο και φαιό
θα μπορούσα να το ζωγραφίσω
αν δεν άλλαζε συνεχώς σχήμα

Όπως το σύννεφο στον ουρανό
τρέχει και διαρκώς μεταμορφώνεται
το φευγαλέο ποίημα
διαγράφει τη μυστική τροχιά του
για μια στιγμή και μετά σβήνει.

… Το φίδι που κυλίστηκε στο χώμα
είναι κομμάτι απʼ το δικό μου σώμα
είναι το ποίημα στης απόγνωσης την άκρη
κει που ο μικρός θεός κρύβει το δάκρυ…

Φευγαλέα. Ποιήματα 1975-2010, Αθήνα, Ύψιλον/βιβλία, 2010, σ.175.

*
ΣΤΙΧΑΡΙ

Γυαλιστερό κι ωραίο το κουκούλι
Τι κρύβεται κει μέσα αγνοώ
Μʼ ένα ψαλίδι απαλά θα χειρουργήσω
Κλωστή κλωστή να φτιάξω το στιχάριον
Άσπρο νʼ αστράφτει με τον ήλιο
Μαύρο με το φως του φεγγαριού.

Κι ύστερα τίποτα – σιωπή
Αναμονή ως την κατάλληλη στιγμή
Η πεταλούδα σαν θα βγει
Να ʽναι ψυχή.

Στιχάρι, Αθήνα, Γαβριηλίδης, 2014, σ.15.

*

Μην πιστέψεις των ποιητών τη θλίψη
Είναι το δάκρυ του χλωμού ναρκίσσου
Το δέλεαρ για το κλεφτό φιλί σου
Είναι ορμή για τα μεγάλα ύψη.

7 Νυχτερινά σονέτα+1 στροφή,( εκτός εμπορίου), Αθήνα, Ενδυμίων, 2012, σ. 17 και Στιχάρι- Αθήνα, Γαβριηλίδης, 2014, σ. 37.

Πηγή: http://www.poiein.gr/2015/01/05/ioaea-onaioaeth-aieieuaei-dhieciuoui/