Νίκος Καρούζος - Ιησούς αντί-Οιδίπους

Γιατί κρατούσαμε κάποτε ώς την πέμπτη μέρα

το πασχαλινό πρόβατο;

Τα κείμενα λένε: μ’ αυτού του θύματος το κρέας

έπρεπε να καθαρίσουμε όλες τις αισθήσεις.

Για να δώσουμε κύμα στη ζωή λευκότατο

θαυμάσιες ευωδιές στην έκταση του στήθους.

Ιδανικά στο χάρο.

Για να βλέπουμε τα λαμπρά

χαράματα του Άψινθου και να ’ναι η ψυχή

στόλισμα βαθυχάρακτο

της πλώρης που την είπαμε θέληση.

Τότε πολλές δορκάδες τρέχοντας

ανάμεσα στην καταπράσινη

φύση με τους υδάτινους ύμνους,

τότε, κατεβαίνοντας οι αθέλητοι άγγελοι

με κυλινδούμενο το ύψος στην ορμή τους

χαρίζονται της αστραφτερής Περιπέτειας.

Όθεν η μιλιά γι’ αυτό χρειάζεται

και τα δεινά σκεπάζονται ωσάν

τους τιμημένους νεκρούς με σημαίες.

Ασώματο δάχτυλο δείχνει τα φλογώδη

και μοσχοβόλα ολοκαυτώματα

στους κουρασμένους ορίζοντες

στα εξουθενωμένα πλάτη καθώς

ανάβουν οι χαρές του νεραϊδόξυλου

και τρέμει ολόκληρη η πρασινόφυλλη αγάπη.

Κάτι θα κελαηδούσε πάλι

αν δεν το διώχναμε –

μπορεί της προβατίνας το χορτάρι.

Κάτι θα μας καλούσε στην απέραντη ανάσταση –

μπορεί του έαρος η χάρη.

Μα η καρδιά μας άγρια τυφλώθηκε

πέρασε στα φαινόμενα του Άδη.

Σιγή και πάγος αδιάκοπα σκεπάζει

στους αχυρένιους καιρούς το Νήπιο Πνεύμα.

Την ώρα που ονειρεύονται οι βυσσινιές

και λάμπουν αμυδρά μεσ’ στο απλότατο σκοτάδι

τίποτα δε στοχάζονται οι βαβυλώνιοι

στα εργαστήρια με τ’ αυτόματα χρωματιστά φώτα.

Πώς να χαρούμε πια την πέμπτη μέρα του προβάτου;

Φουρκίσαμε τ’ αστέρια.

Γίναμε σιγά-σιγά δήθεν υπέροχοι

με μαδημένες χίμαιρες στα χέρια.

Μας νέμεται σκληρά η επιστήμη.

1968

Ερυθρογράφος