Θέμος Κορνάρος - Σπιναλόγκα “ad vitam” (απόσπασμα)

 ΘΕΜΟΣ ΚΟΡΝΑΡΟΣ (Σίβας Δήμου Φαιστού 1904-Αθήνα 1970)

ΣΠΙΝΑΛΟΓΚΑ

Από τα βουνά του Μεραμπέλλου, πίσω και δυτικά μας, χιλιάδες, άπειρες χιλιάδες χέρια, μάς κουνάνε άσπρα μαντίλια, με… κόκκινη μεταξωβελονιά… Είναι κι’ άλλα βουνά κάτασπρα απ’ τη ρίζα ώς την κορφή. Δεν είναι χιονισμένα, αμυγδαλοφορτωμένα κι’ ανθισμένα είναι.

Ο Γενάρης λες και δίνει, πάνω από κείνα τα βουνά, ολόισια το χέρι στον Απρίλη.

Η Άνοιξη θα στολίζεται στα ιδιαίτερά της διαμερίσματα, για να περάσει νύφη στολισμένη στον κάμπο του κόσμου. Χαιρέκακα με κυτάζει…

Θα ’ναι που τοιμάζεται για ν’ απαντήσει τον αρρεβωνιαστικό της στ’ ακρογιάλια, στα κορφοβούνια, στις πλαγιές, στα μπαλκόνια, στις καρδιές και στο αίμα των ανθρώπων... Στο αίμα των γερών ανθρώπων!...

Τώρα κάνει το πρώτο της βηματάκι με νάζι, με χάρη, αργό κι’ ανάλαφρο, η πανώρια νύφη. Δαιμόνοι κι’ αγγέλοι κρατάνε τις άκρες του πέπλου της, να μην αγγίξουνε σε λερή γης. Άκρη, σύριζα τ’ ακρογυιαλιού πορπατά. Προσέχει μην αγγίξει σε μια χοντροκομένη, μαύρη, λερωμένη, πέτρα που ’ναι πεταμένη εκεί κοντά, μέσα στη θάλασσα…

Είναι πολύ λερός αυτός ο πελώριος βράχος. Αφρισμένα κύματα, τον τριγυρίζουνε, ξεκινημένα με λυσσασμένη μανία, απ’ του Κολόμβου τους στοιχειωμένους ωκεανούς.

Αναρωτιέσαι: Προσπαθούνε άραγες να τόνε στολίσουνε, με ολάσπρους αφρούς που τινάζουνε, να πολεμούνε να τόνε καταπιούνε, να μην τόνε δει η νύφη που περνά; 

Συλλογίζεσαι: Τι γυρεύει αυτή η πέτρα η γλιτσασμένη μέσα σε τούτη τη στολισμένη Γης; 

Κι’ υποθέτεις: Θα ’ναι πεταμένη σε στιγμές οργής κανενός Θεού. Θα ’ναι ίσως καμμιά κατάρα…

Εγώ θωρώ, όσο πάει και σιμώνουμε πιότερο σ’ αυτό το βράχο. Μα η κοπέλλα, δεν το ξέρει τ’ όνομά του... Αν μάθαινε πως βρισκόμαστε μπροστά στη Σπιναλόγκα, δε θα γελούσε και δε θα παιχνίδιζε με τόσο κέφι…

Απόσπασμα από το βιβλίο: Θεμ. Κορνάρος, Σπιναλόγκα “ad vitam” , Αθήνα, Έκδοση Θ. Γκογκώνη, 1933).

Αναδημοσίευση από: https://www.facebook.com/ktsikn/posts/pfbid02VHio9c4nG1BzS9v2U9CwFS7SKm3yLUhQD75dZKzC3oDG3eEBnVqgUSTBYfAXa6rWl