Αλέξιος Μάινας - Το αντράλι με τις σκλήθρες

 Κούτες ασυνειδήτου.  

Και πάλι σ’ επισκέπτεται το επίμονο:

Θυμάσαι, ανεμίζαν τα μαλλιά της  

στον ήλιο του απογεύματος.

Το πιο πολύ του σώματος ήταν ανάσες.

Τα μήλα τρώγονταν και σφύζαν.  

Καλοκαίρι θα ’ταν στα μαλλιά,

δείλι μετά το μπάνιο.  

Κι άπλωνε όμορφη παντού

στο φως που τα ανέμιζε προς όλους.  

Δεν τα ανέμιζε, δεν ανεμίζει το φως.

Κι όμως, κι όμως,

υπήρχε αυτό το φως εκεί

πριν τη δύση

που τα ανέμιζε.

Από τη συλλογή Προσκόμματα και ποιμαντικές λύσεις για την κατάβαση της αγέλης στον κάμπο σε περίπτωση αντάρας, εκδ. Μικρή Άρκτος, 2021.

Πηγή: https://www.hartismag.gr/hartis-33/poiisi-kai-pezografia/mia-oewria-gia-ta-panta