.................................................................................................................................................
Τα δάση που ονειρεύεσαι καίγονται τα χαράματα
.................................................................................................................................................
Ποιος θ' αναθρέψει τώρα απ' την αρχή τα τρυφερά φυλλώματα ξεσέρνοντας από τις στάχτες τα καμένα δάση
..................................................................................................................................................................
ας φέγγεις τώρα τόσο μακριά στο έκτο πάτωμα. Εγώ
γιορτάζω ακόμα την επέτειο της άμμου γαντζωμένος χρόνια
και χρόνια σε κείνο τον Αύγουστο. Δεν θέλω να ξεχάσω
τίποτα – είν’ εύκολο να ξεχνάς, κι είναι σαν να πεθαίνεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου