Αγγελική Ελευθερίου - «Ωδίνες»

 ~*~

Όταν μ’ αποχαιρέτησες

ήμουνα κιόλας μακριά

και εταξίδευα

μ’ ένα μικρό καΐκι χάρτινο

από το δωδεκάφυλλο τετράδιο του νησιού μου

μη μου κρατάς το χέρι μου ακόμα

μη βλέπεις που εγώ δεν το τραβάω

Δε φτάνει

να το τινάξεις δεν μπορείς

με όλη σου τη δύναμη

όπως εκάνανε οι παλιοί γιατροί

να μπει στη θέση του για πάντα

Δεν το μπορείς

~*~

Το πιο πολύ

μες στα βιβλία που εδιάβαζε

και μες στα παραμύθια που μεγάλωνε

της άρεσε ο χρόνος

έτσι γλυκά που επερνούσε

απάνω απ’ τους καιρούς

−θαρρώ πως ήταν η περπατησιά του−

όμως εμένανε

ατέλειωτη μου φάνηκε αυτή η ζωή

θα του ’λεγε

όπως θα βγαίνανε να περπατήσουν

δεν το ’πε

έτσι κι αλλιώς δε θα τον αναγνώριζε

γιατί οι περπατησιές

είχανε γίνει ίδιες των ανθρώπων τώρα

~*~

Οι κινήσεις των χεριών της

επήρανε με τον καιρό

το σχήμα των προσώπων

που αγάπησε

Γι’ αυτό κι όσο μιλούσε

ή εσώπαινε

και όταν αγαπιόταν

ξεθάβανε από μέσα της

πανάρχαια κομμάτια

ακέραια

~*~

Έλεγα τ’ όνομά σου

χωρίς να σε θέλω τίποτα

Μ’ άκουγες δε μ’ άκουγες

φώναζα τ’ όνομά σου

σαν τα παιδιά που παίζοντας μιλάνε μόνα

χωρίς να περιμένω τίποτα

έλεγα και ξανάλεγα

το όνομά σου

έτσι για να τ’ ακούω

καθώς σε έπλαθα

Τώρα όλο εκείνο τον καφέ

να συλλογιέμαι

που χρώσταγα του καφετζή

όταν το μαύρο σύννεφο

μου ’δωσε μια

και βρέθηκα στην άλλη άκρη

με τ’ όνομά σου αιμόφυρτο

μες στη φωνή μου

~*~

Υγροί τοίχοι

ξένων σπιτιών

ρουφάνε τη ζωή μου

γκρεμίζουν τον ήλιο στα παράθυρα

εκδίδουν τους βοριάδες μακριά

καλλιεργούν στα θεμέλια έντομα

και δηλητηριασμένα μανιτάρια

ζωγραφίζουν στο αίμα μου

κηλίδες αφροδίσιες

με σαρκοβόρα σχήματα

και χρώματα

Ονειρεύομαι

Από τη συλλογή «Ωδίνες» (1982).

Πηγή: η συγκεντρωτική έκδοση: «Αγγελική Ελευθερίου - Τα ποιήματα (1978-2011)», εκδ. Γαβριηλίδης, 2015.

Αναδημοσίευση από: https://ppirinas.blogspot.com/2019/05/blog-post_22.html