Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ
από μια μάγισσα που όταν σ’ αγγίξει
γίνεσαι πουλί από φωτιά
που λόγο έχει μόνο να φωτίζει.
Όταν ξυπνάω στα βαθιά
με όνομα που εκείνη μου παρέχει
δελφίνι είμαι, κτήνος ή σκιά
νεκρός σαν ζωντανός που επιμένει.
Από μικρό παιδί κι από τρελό
σαν βασιλιάς που σπάει σε μια λάμψη
ο πειρασμός της μάχης πλησιάζει
σαν τον ακούς, πεθαίνεις να πεθάνεις.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ
Το παιδί που γνώρισε
ένα μεγάλο πάθος
ξέρει τι είναι τάφος
και ύστατη στιγμή.
Το γαλάζιο σώμα του
έγινε νεφέλωμα
και το μαύρο γέλιο του
με χτυπάει όπου με βρει.
ΑΚΟΥΓΑ
Φωνές που άκουγα
και μέσα τους πέθαινα
Γαλάζιους νεκρούς να προχωρούν
μέσα στου κόσμου την αρχαία τάξη
Γαλάζιους νεκρούς να υποχωρούν
μπρος στην ανάσταση που πλησιάζει.
Γιώργος Κακουλίδης, Ο πειρασμός της μάχης, εκδόσεις Εξάντας, Αθήνα, Μάρτιος 2000, σελίδες 18, 21 & 29.
Αντλήθηκαν απ' το προφίλ του Γιώργου Κακουλίδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου