Çiğdem Sezer - Δύο Ποιήματα

 Όταν περάσει η Βροχή

θα φύγουμε όταν περάσει η βροχή

στην ίδια θάλασσα θα κάνουμε έρωτα

στο ίδιο όνειρο θα κολυμπήσουμε

περίμενε

να περάσει η βροχή

Είναι η βροχή της καλοσύνης

ας βρέξει

φέρνει ανοιχτές θάλασσες, και κοντινά μπλε

τί να είναι η καλοσύνη που λένε

νομίζεις;

είναι το να μπει στο σπίτι μας η βροχή

Εμείς δεν είχαμε ποτέ ένα σπίτι από βροχή

ακούς είπα “εμείς”

σαν δυο ορφανούς που χάνονται ο ένας μες’ τον άλλον

Δεν είναι και βουνό αλλά πως γκρεμίζεται

και μπαίνει στο έρημο πηγάδι μου

και μες το βαθύ σκοτάδι

μια κατάμαυρη θάλασσα διείσδυσε στο αίμα μου

μέσα μου ένας κομματιασμένος ουρανός

εγώ είμαι και μπογιά και πινέλο και καμβάς

ποίος βάφει την μνήμη στο χρώμα της θύμησης;

φωτιά είναι δίκια μου

στάχτη είναι δίκια μου

το ντουμάνι είμαι εγώ

τί είναι αυτό που καίγεται μέσα μου;

Είπα ότι το κοντινό μπλε φέρνει θάλασσες

τελειώνοντας την μοναξιά.

Μου είπε ότι αυτή που αποκαλώ ως βροχή

είναι ορφανή του ουρανού

Έσπασε το κλαδί μέσα μου

μια απ ‘ τις θάλασσες ναυάγησε στο καραβάκι μου

δεν υπάρχει βροχή

δεν υπάρχει ουρανός

μου απόμεινε μόνο

πνίγομαι σαν τα πουλιά

της καλοσύνης

Είπα θα φυσήξει άσχημα η θάλασσα.

Μου είπε όλοι είμαστε ορφανοί του κάποιου άλλου

σε ποιον θα πάμε;

Εμείς δεν είχαμε ποτέ ένα σπίτι από βροχή

ακούς είπα “εμείς”

εμείς δυο πληγές που κλείνονται ο ένας στον άλλον

Το Κλειδί

Έχει φορέσει τον κόσμο στην πλάτη της

από μασίφ πίκρα είναι το παλτό της

Τώρα τα μάτια της είναι ακριβώς σαν τα

πουλιά που είναι έτοιμα να πετάξουν

όταν κτυπάνε στο τοίχο ασταμάτητα

Η γυναίκα τοποθέτησε το φτερούγισμα μέσα της…

Αν ανάσαινε

θα ζεσταινόταν το κρύσταλλο της καρδιάς της

Δεν έχει υπονοούμενα

λάθος η ορθογραφία

στις αρχαιότερες ιστορίες

παλιές λέξεις στις μέσα τσέπες της

γίνονται δυο κουμπιά από τακούνια

όποτε ακουμπάνε στις παλάμες της

δεν είμαι εγώ, δεν είμαι εγώ

πριν καιρό έφυγα απ’ τα σπίτια σας

ήταν νύχτα, ήμουν μέσα μου, δεν φανερώθηκα σε κανέναν

μπήκαν-βγήκαν ζωγράφοι

καλλιγραφίστες και πολλά βιβλία

ορκίζομαι δεν άνθησα σε κανέναν

Ένας άνδρας έσπασε το κλειδί μου

ένα παιδί πήρε το κλειδί μου

και ένα κοριτσάκι με κοίταξε σαν τη παραμονή

Ορκίζομαι … Όχι εγώ αλλά τα σύννεφα άναψαν την φωτιά

τα σύννεφα που έχουν μπει από το ανοιχτό παράθυρο σαν

τις λησμονιές

Άφησαν ένα ουρανό μες την μέση του στρωμένου τραπεζιού

Μετά βροχή

μετά πουλιά

λέξεις σαν τα δέντρα

Ποιος να σωζόταν πρώτα από την πυρκαγιά;

Η γυναίκα έβγαλε το παλτό της

έμεινε σαν ένα χρυσό κλειδί από μασίφ πίκρα.

μτφρ. από τα Τουρκικά: Σ.κι.Α.

Πηγή: https://www.poiein.gr/2013/01/26/idem-sezer/