Κώστας Ριτσώνης - Ποιήματα

«Θα το πουλήσω το παλιόσπιτο
για να γλυτώσω από τις αναμνήσεις»
μονολογούσε λυπημένα ο ορφανός


(όλο θυμόταν τη μητέρα του
που πέθανε πριν από δύο χρόνια
με βάσανα μες στο γεροκομείο)


«Θα το πουλήσω με τα έπιπλα
που η μητέρα τόσο τ’ αγαπούσε...


Ας πάρουν και τον ποντικό
που κρύβεται μες στην παλιά ντουλάπα


όταν νυχτώνει κάνει θόρυβο
μασά το ξύλο, τρέχει στα συρτάρια




κι εγώ τρομάζω σαν μικρό παιδί»

......................................................................................................................................................................

Το κουρασμένο γέρικο κρεβάτι άντεχε δίχως γκρίνια στα πρώτα χάδια και στους πρώτους παλμούς του έρωτα μα όσο η αγάπη προχωρούσε και πλησίαζαν οι δυνατοί σπασμοί λασκάριζαν οι βίδες του τα ξύλα φύγαν απ’ τη θέση τους και άρχισε να τρίζει όλο λύπη

...................................................................................................................................................................

Ήταν κάποιος άλλος

 αυτός που έγραφε τους στίχους

 ένας αέρας

 ένα πνεύμα

 που με παράτησε

 μέσα στο βράχο του κορμιού μου

 να τους διαβάζω

 και να γεμίζω μοναξιά

......................................................................................................................................................................

                         παραλία
Δεν μπανίζουν την μπαργούμαν
πού σερβίρει με κέφι τα ποτά
κουνιέται όλο γλύκα
κι έτσι βγάζει το ψωμί της

Τούς κέρδισε ή κολυμβήτρια
πού λιάζεται στην αμμουδιά

έχει βγάλει το σουτιέν
κι όλο λαδώνει
το γυμνό της στήθος

Κώστας Ριτσώνης (Αθήνα, 1946 - Αθήνα, 14/07/2015)

Πηγή: Πουλιά και ψίχουλα, Αθήνα: Ποιήματα των φίλων 2001.