Δεν μας παραπλανά το περίλαμπρο χρωματολόγιο από τις σεζλόνγκ και τις πετσέτες της πλαζ, τα γυμνά σώματα που ακινητούν πλάι στο αντιηλιακό τους, οι υποσχέσεις των σιωπηλών βλεμμάτων. Καθόμαστε πάνω στην άμμο· την πρώτη ύλη του τρομακτικού συμβόλου της κλεψύδρας.
***
Δεν ήταν εστέτ. Είχε, άλλωστε, εντάξει σε δυο ποιήματά του τη λέξη «ρέγγα» χωρίς να νιώσει καμιά ενοχή.
***
Υπήρχαν ακόμη θεσμοί, όταν μπορούσες να διορθώσεις την ώρα απ’ το δημόσιο ρολόι.
***
Ξυπνάς και αμέσως διαλύεται ο εφιάλτης ότι έχεις απορριφθεί στην Άλγεβρα, αλλά το πληρώνεις με το αντίτιμο να βαδίζεις πάλι προς τα εξήντα.
***
Ο γιατρός είναι πλέον νεότερός μου, ο αστυφύλακας νεότερός μου, ο καθηγητής της κόρης μου νεότερός μου – η μελαγχολία μου ενηλικιώνεται.
***
Ίσως η τελευταία και συντομότερη φράση του ρόλου μου, που θα ψιθυρίσω δειλός και απαρηγόρητος: «Αυτό ήταν, λοιπόν;»
***
«… Μνήμη, αυτή η παράδοξη Φυσική, να βλέπεις τη σκιά, ενώ το αντικείμενο πια δεν υπάρχει.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου