Να φύγω! Μακριά να φύγω! Κει που μεθούνε τα πουλιά
ζώντας ανάμεσα σ’ αφρούς άγνωστους και σ’ αιθέρες!
Τίποτα, ούτε οι γέροι κήποι που’ χουν τα μάτια μου καθρέφτη
δε συγκρατούν αυτή την καρδιά που η θάλασσα τη βρέχει
τις νύχτες! ούτε το έρημο της λάμπας μου το φως
απάνω στ’ άγραφο χαρτί, τ’ άσπρο που προστατεύει,
μήτε κ’ η νέα γυναίκα που το βρέφος της θηλάζει.
Θα φύγω! Πλοίο εσύ που τους ιστούς λικνίζεις,
για κάποια φύση εξωτική σήκωσε τα πανιά σου!
Ερημωμένη απ’ τις σκληρές ελπίδες της μια Πλήξη
στο τελευταίο των μαντηλιών πιστεύει ακόμα χαίρε!
Κ’ όμως τα ξάρτια που τις θύελλες προκαλούνε,
να’ ναι από κείνα που ο άνεμος προς τα ναυάγια σπρώχνει
χαμένα δίχως άλμπουρα και νήσους πλουτοφόρες…
Μα εσύ, ψυχή μου, των ναυτών άκουγε το τραγούδι!
μετ. Ρίτα Μπούμη Παπά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου