Ένας λύκος ουρλιάζει πένθιμα στη γωνιά της σκάλας. Κι είμαι εγώ ο ίδιος, ή μάλλον είναι η καρδιά μου, που προσμένει, χρόνια τώρα, τον ερχομό του Σαρδανάπαλου, υπό μορφήν είτε φυσιγγίου δυναμίτιδος, είτε άνθους χαρίτων. Διασκεδάζω την ανία μου διαβάζοντας τα κεφάλαια «των ψαριών» μέσα στα σεξουαλικά συναξάρια των λωτοφάγων. Κι όμως αισθάνομαι γύρω μου να ογκούται η αγανάκτησις κι η εχθρότης τού πλήθους των ιερέων. Κατηγγέλθην ήδη ως «προσήκων σεβασμός» υπό ομάδος αλλοπροσάλλων παμφάγων ερυθρόδερμων αλιέων.
Ομογενείς εφοπλισταί και αντισφαιρισταί των δύο φίλων μ εστιγμάτισαν ως «ποδήλατον εγκέφαλον» των Χετταίων. Μου προσήφθη ασυστόλως το έγκλημα ότι ελάκτισα, εν στιγμή οργής, το ιερόν οστούν των δεινοσαύρων.
Εγώ όμως μένω ήρεμος. Γαλήνη κι αταραξία βασιλεύουν μεσ στην ψυχή μου, ενώ βρέχει συνεχώς από το πρωί.
Όλοι μου φωνάζουν:
παραδόσου!
Αλλά εγώ δεν παραδίδομαι. Αρκούμαι να παραδίδω μαθήματα Αγγλικής γλώσσης δις, ή και τρις ακόμη της εβδομάδος, εις τας θνησιγενείς ραπτομηχανές των επάλξεων.
Όλοι μου φωνάζουν:
Παραδόσου!
Όχι. Θα παραδώσω μόνον τις εξάγωνες φωτοβολίδες των λαιμητόμων στο μαρμαρωμένο βασιλιά.
Όλοι μου φωνάζουν:
παραδόσου!
Καλά… Να παραδοθώ… Έστω. Αλλ όμως γιατί;
Είμαι ή δεν είμαι ο συμμέτοχος του νυκτερινού εγκλήματος; Είμαι ή δεν είμαι το αλαλάζον άροτρον, ο κροκόδειλος-βενζίνη; Είμαι ή δεν είμαι η πύρινη περικεφαλαία του σκυτοτόμου, ο πολέμιος των αστραπών; Καθώς καταλαβαίνω μολαταύτα πως η ζωή μου ήτανε το φυτίλι της λάμπας, ήτανε, με μια λέξη, ο ηλεκτρικός διακόπτης των αραμαϊκών κλειδοκυμβάλων τής σιωπής, γι αυτό,
παραδίδομαι!
Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν, 1938
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου