Επέταξα τη σάκα μου και τρέχω με τουφέκια
Μικρούλης φαίνομαι Αδερφέ, το μάτι δεν με πιάνει.
Στη μάχη όμως κουβάλησα χιλιάδες τα φουσέκια
κι ακόμα μ' είδαν Γερμανούς να στρώνω στο ρουμάνι.
Στη γειτονιά με ξέχασε το τόπι, το ξυλίκι.
Και μοναχά που πέρναγα με το χωνί στο στόμα.
Παιδί! Μα με λογάριασαν οι λυσσασμένοι λύκοι.
Τεράστιο το κουράγιο μου. Και που να δείς ακόμα.
Μία μέρα μας μπλοκάρανε. Δυό εμείς και αυτοί σαράντα.
Σφαίρα τη βρήκε την καρδιά που 'μοιαζε με γρανίτη.
Σε μία γωνιά με θάψανε χωρίς ανθούς, μα πάντα
Σα ρόδο θα μοσκοβολάει ο τάφος του Επονίτη.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Νέα Γενιά, χρόνος 3ος, αρ. φύλλου 51, 15 Ιουνίου 1945.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου