ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ
Αν δεν ήταν η ποίηση
θα βλέπαμε αλλιώς τα πράγματα.
Θα 'χαμε μια δουλειά,
ένα δέντρο,
ένα χωράφι,
μερικές ελιές,
θα 'χαμε πράγματα σταθερά
αν δεν ήταν η ποίηση.
Τώρα δεν έχουμε.
Δεν μας φτάνουν τα δέντρα,
το χωράφι,
οι ελιές,
δεν μας χορταίνει το σπίτι.
Βγαίνεις, και πάλι δεν χορταίνεις.
Πεινάς καθώς περνούν τα σύννεφα,
πεινάμε σου λέω.
Έτσι βλέπουμε τα πράγματα:
πεινώντας.
*
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ
Μερικές φορές είναι χειμώνας,
μερικές φορές καλοκαίρι,
άλλες φορές δεν είναι τίποτα.
Απλώς, συμβαίνει.
Πίνε το ποτό σου,
τρώγε τη θλίψη σου,
αγάπα το κελί σου,
αγάπα τον πλησίον σου -
μερικές φορές.
Τίποτ' άλλο.
Ζωή είναι και περνάει.
Στο τέλος θα νικήσεις,
κι αυτό το πρόβλημα δεν λύνεται:
αιωνία σου η μνήμη.
*
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΦΡΙΝΤΑΣ ΚΑΛΟ
Εμείς θα είμαστε στην ώρα μας
εκεί όπου η Φρίντα Κάλο
θα ζωγραφίσει το διπλό της πορτρέτο.
Προς το παρόν δοκιμάζει το αίμα της,
τοποθετεί τα σωληνάκια μετάγγισης
από τον έναν κόσμο στον άλλο
ώστε να μην υπάρξει πρόβλημα ροής.
Ξημερώνει.
Η Φρίντα Κάλο στέκεται με το χέρι υψωμένο,
αλλά κάτι πάει στραβά:
η στιγμή γίνεται παγκόσμιος χρόνος,
ο πόνος ανακυκλώνεται, δεν μεταγγίζεται,
το πινέλο μένει μετέωρο
όπως το δρεπάνι πριν τον οργασμό·
ουρλιάζει το τσεκούρι του Ραμόν Μερκαντέρ
μέσα στη μάσκα του Τρότσκι
και στη μάσκα του Ντιέγκο Ριβέρα.
Αδιέξοδο.
Τότε η Φρίντα Κάλο βάζει την πρώτη πινελιά,
και το αίμα όλου του κόσμου
αρχίζει να τρέχει.
*
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΗΞΗΣ
Όταν δύο άνθρωποι φεύγουν
και δεν θα συναντηθούν ποτέ ξανά
μέσα στο φευγαλέο φως
μιας οριστικής ενέδρας,
τότε ακριβώς γίνεται φανερό
ότι το παρελθόν
ανήκει στο νόμο των πιθανοτήτων
κι ότι βαδίζουμε προς ένα μέλλον
που ήδη έχει χρησιμοποιηθεί.
Σε μιαν άκρη είναι σωριασμένος ο Τρακλ
με στολή νοσοκόμου,
κατακόκκινη από το αίμα των άλλων,
και κλαίει αβάσταχτα.
Στο παρελθόν ή στο μέλλον
έχει αυτοκτονήσει.
Τον λένε Τζιμ Μόρισον,
τον λένε Τζίμι Χέντριξ,
τον λένε Κερτ Κομπέιν.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΝΑΒΟΥΡΗΣ
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΖΑΜΠΡΙΣΚΙ ΠΟΪΝΤ
ΜΙΚΡΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ
ΠΟΛΙΣ | ΠΟΙΗΣΗ
Οκτώβριος 2024
Αντλήθηκαν απ' το προφίλ του Γιώργου Αλπογιάννη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου