Παντελής Μπουκάλας - Δύο ποιήματα

 Τέλος επισκέψεων

Μ' άφησες πια.

Οι επισκέψεις σου αραίωσαν

ως το μηδέν.

Σκοτείνιασαν τα ρήματά σου,

το βλέμμα σου απανθρακωμένο,

το τακερό ως πριν.

Στρώνω τραπέζι,

τροχίζω το μολύβι

στην πέτρα της αναμονής,

καλό κρασί θερμαίνει το γυαλί,

τέλος παγώνει ορφανό.

Άργησες.

Καν δεν ήρθες.

Μάλλον θα το 'νιωσες πως πια

σε προσκαλεί η πεινασμένη ανάγκη

κι όχι η έφηβη αυτοπεποίθηση

πως όλα λέξεις

και όλα ξαναγίνονται αποξαρχής.

Και στράφηκες αλλού

με τη φαρμακερή παραμυθία σου.

Δεν σου κρατώ κακία.

Έξω απ' το πάθος πια,

όμορφα ηττημένος,

μετρώ τα πράγματα

με τη δικαιοσύνη της παραδοχής.

Έτσι ήταν γραμμένο

κι έτσι γράφτηκε.

Να μου δοθεί ως την εξάντληση

των λογισμών μου δέσποινα ανεξάντλητη.

Είμαστε τα ταξίδια που αρνηθήκαμε.

*

Μου παρήγγειλε τ' αηδόνι

Τώρα μαθαίνω πως η λύπη

γράφεται μ’ έψιλον και γιώτα.

Λείπεις – κι όλος ο κόσμος λείπει.

Λείπεις και νύχτωσαν τα φώτα.

Φωνή που ξεμακραίνει, τρέμει

φωνή ίδια βουνό ένα κλάμα.

Σαν δίχως νήμα μια ανέμη

σαν θαύμα που γυρνάει σε τραύμα.

Φωνή φαρμάκι, και το πίνω

όλο πουλί μου, να γλυκάνεις.

Το νου και το κορμί τα σβήνω,

μόνον εσύ μη μου πικράνεις.

Ακούω πιο βαθιά απ’ τη φωνή σου.

Νιώθω το βλέμμα της σιωπής σου σπαραγμένο.

Αξιώθηκα στιγμούλα της στιγμής σου.

Δώρο πιο τίμιο δεν έχω να προσμένω.

Παντελής Μπουκάλας, Ρήματα, ΑΓΡΑ

Αντλήθηκαν απ' το προφίλ της Χαριτίνης Ξύδη