Θανάσης Κωσταβάρας - Ποιήματα

 I

Δεν έχει λόγια τρυφερά

δεν ξέρει άλλο πέρασμα απ' το φόβο.

Όταν την κοιτάει τα μάτια του

γίνονται δάσος που άρπαξε φωτιά

όταν μιλάει για κείνη τα μαλλιά του αλλάζουν χρώματα.

Θέλει να δείξει τα φιλιά της και τα χέρια του

χάνονται μέσα σε σκοτεινά πηγάδια.

Ανάβει την καρδιά του και ξενυχτάει κατάμονος.

Γράφοντας με το αίμα του

μεγάλα γράμματα

σπαρακτικά.

*

VII

Εκεί που έχει φτάσει ούτε μπορεί

ούτε και θέλει να σωθεί.

Μέσα σ' αυτή την κόλαση του μέλλεται ν' αγιάσει.

Λιωμένο σίδερο δένει τώρα το σώμα του

το στόμα του είναι πικρό τα χείλη του έχουν σκάσει.

Δε θέλει τίποτα. Ούτε νερό.

Πίνει αγέρα μόνο βήχει

αφήνει το βλέμμα του ανοιχτό

μήπως και μπει το δροσερό της όραμα

να πιεί

να ξεδιψάσει.

*

XI

Παίρνει τα γράμματά της και τ' απλώνει απάνω του.

Πριν να διαβάσει αφήνει έναν αγέρα ξεχασμένου δάσους

να τον τυλίξει ανάλαφρα.

Ύστερα βγάζει τα κοφτά γυαλιά τα βάζει στην καρδιά του

βγάζει τ' αγκάθια και τα κρύβει μέσα στο στόμα του βαθιά.

Βγάζει και τα λεπτά ξυράφια - δεν έχει άλλες κρύπτες απ' τα μάτια του.

Μένουν γυμνά στα χέρια του τα σύρματα τα ηλεκτροφόρα.

Απ' τα πικρά τα λόγια της

τα πιο πικρά.

*

ΤΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Θα 'ρθουν δύσκολα χρόνια.

Οι αιώνες της μοναξιάς και του πάγου

θα σκεπάσουν τα πρόσωπα.

Και η σκοτεινή καταχνιά σαν το δίχτυ που πέφτει αθόρυβα

θα παγιδέψει τα μάτια.

Μόνον οι μνήμες θα επιμένουν.

Και η αγάπη που θα λάμπει ψηλά στο στερέωμα.

Η αγάπη που θα βρίσκει πάντα ένα πέρασμα.

Μόνον η αγάπη θα κρατάει άσβηστη μια φωτιά

βαθιά μέσα στα παγωμένα στήθια.

ΘΑΝΑΣΗΣ Κ. ΚΩΣΤΑΒΑΡΑΣ

ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ

ΖΩΔΙΟ 1986

Αντλήθηκαν απ' το προφίλ του Γιώργου Αλπογιάννη