«Μυστήριον του τάφου κοριτσιών της Ιλλυρίας»
–τα σύμφωνα των λέξεων κυρίως με παρέσυραν…
έλξη των φθόγγων, της ομιλίας γοητεία:
το μι κι’ ύστερα το συριστικό με τ’ οδοντόφωνο,
το ρω υγρό κι’ ακολουθούν τα δύο ταυ σκληρά
έως του τάφου το χειλεόφωνο.
Φαίνονται ενοχλητικά το ταυ και σίγμα κατόπιν,
δεν εναρμονίζονται μουσικά στο κάπα.
–Ας μη γυρεύουμε πολλά,
αφού υπάρχει εύηχη η λέξη Ιλλυρία
που τόσο ικανοποιεί τη φαντασία,
ώστε νομίζεις πως βλέπεις ορχούμενες
σε ήχους κυμβάλων
τις νέες γυναίκες της θυσίας και της ταφής.
«Οι αρχαιολόγοι μελετητές υποθέτουν
ότι θυσιάστηκαν
κατά τη διάρκεια τελετών γεωργικών.»
Γήινος χώρος, όπου ο σπόρος εναποτίθεται
ίνα αποθανή
σώματα νεανικά
που οι σκελετοί των δεν φαγώθηκαν
από τον αδηφάγο χρόνο, δε θρυμματίστηκαν
και με την εκταφή.
–Ατίθασσος ο νέος ποιητής, εκείνος
είδε τους φθόγγους της ομιλίας έγχρωμους.
Έξαφνα, βλέπω τώρα, το πλήθος των κρανίων
και οστών σε χρώματα γαιώδη εκταφιασμένων,
ανέμελα σωριασμένων στο υπόγειο
της Μονής Προδρόμου.
Του βίου τα μυστικά, η φαντασία
και του θανάτου η φορά, ο άνθρωπος
παλεύει για ν’ ανθέξει στη φθορά
που ελάχιστα αγγίζει
τους άυλους ήχους της ανθρώπινης
λαλιάς.
Το Σταυροδρόμι (1973) [Τα Ποιήματα, τόμ. Β’ (1955-1973), Αθήνα, Εκδόσεις των Φίλων, 19942, σ. 153-154]:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου