Homo erectus απόμακρη αφετηρία της Ιλιάδας
δεν ήτανε καλύτερα να ρεμβάζεις με τα τέσσερα;
Δε σου ’φτανε το αηδόνι να εκκλησιάζεται
στους αφροδίσιους κλάδους των δέντρων;
Τι διάολο την ήθελες την έκλυτη Ωδή του ποιητή
στα σωθικά του τα πικρά τα αιματοτσακισμένα;
Τώρα τη χάνεις δυο φορές την ομορφιά
σ’ ένα φριχτό ξερίζωμα ουρλιάζοντας ζωή και τέχνη.
Αχ μάνα μου τι κατρακύλισμα στο μεγαλείο...
Θα ’τανε η άγρια στύση στοχάζομαι
που σου ’δωσε ω homo erectus την αίσθηση
να σηκωθείς ολόρθιος σ’ αυτό τον κόσμο.
Αναμνηστική λήθη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου