Γιολάντα Πέγκλη - Για το χώρο

 Πρώτο αναχώρησε το πρόσωπό μου. Αναχώρησε είναι μια λέξη, γιατί είναι βάδιση που μοιάζει μ’ οπισθοχώρηση που σε κάνει και κουτουλάς με ανθρώπους και σπίτια

κι όσο γι’ αυτά τα πετράδια ή αίματα

είναι οι νύχτες μου, είναι οι τρόποι μου, είναι οι συγκοπές, η ζωή μου, είναι η έκτασή μου ψηφιδωτό στο πάτωμα, είναι σε ό,τι στέκει όρθιο η αλληλέγγυα άνθισή μου, είναι η ημιτελής αυτοκτονία μου και, όσο πάνω και κάτω δεν αφίστανται, είναι σε χώρο που παράγω εγώ η μόλις και μετά βίας διάσωσή μου

(μην παίζεις μην παίζεις με τα σπίρτα, έχω ένα γέλιο να λέω όχι, έχω τη συνήθεια να γυρίζω σε κάθε μου βήμα να κοιτάζω πίσω, φράχτης από αγκάθι να πολιορκώ την περιοχή που εγκαταλείπεται)

‒εγκλωβίστηκε λοιπόν στον ανελκυστήρα

……………………………………

Δεύτερο το δεξί μου χέρι, ακριβώς όταν η οικοδέσποινα έλεγε μα πάρτε άλλο ένα, κι η φωνή του γύφτου στο δρόμο: Πώς βάζουν οι όμορφες πούντρα και κοκκινάδι;

Να σ’ αγκάλιαζα άσχημη γερασμένη μαϊμού να σ’ έκλεβα να σ’ αγόραζα να σ’ εξαγόραζα να σ’ έπαιρνα στο σπίτι μου στα δάση μου στη μοναξιά μου!

Ενώ οι χτύποι

(μην παίζεις μην παίζεις με τα νερά, έχω ένα λυγμό να λέω ναι, έχω ήδη το μισό του ωχ, την υπόλοιπη φράση, έχω το κερί στη σοφίτα όταν τα κάτω πατώματα έχουν πέσει)

ενώ οι χτύποι ίσως να ήταν του ρολογιού, ίσως οι συνωμοσίες τα κεντητά παγόνια του καναπέ να αφορούσαν.

[Γιολάντα Πέγκλη, Μην πατάτε τη χλόη, Αθήνα 1981.]

Πηγή: https://frear.gr/?p=9101