Θεέ μου, θρηνώ την ύπαρξη που ζω
με βαραίνει που σου πήρα το ψωμί σου
αλλά αυτή η φτωχιά σκεφτική λάσπη
δεν είναι φλούδα φουσκωμένη στο πλευρό σου :
εσυ δεν έχεις Μαρίες που απομακρυνονται!
σήμερα θα ήξερες να ήσουνα θεός
αλλά εσύ, που ήσουνα πάντοτε καλά,
δεν αισθάνεσαι τίποτα για το δημιούργημα σου.
Κι αν σε υποφέρει ο άνθρωπος, εκείνος είναι ο θεός!
Σήμερα που στα μαγικά μου μάτια υπάρχουν φλόγες,
όπως σ'εναν κατάδικο,
θεέ μου, θ' ανάψεις όλες τις λαμπάδες σου,
και θα παίξουμε με το γέρικο ζάρι...
Μπορεί - ω παίχτη! - παίζοντας στη ζαριά
όλο το άπειρο,
να βγουν οι κύκλοι από τα μάτια του Θανάτου,
σα δύό νεκρικοί άσοι από λάσπη.
Θεέ μου, και τούτη την κουφή, σκοτεινή νύχτα,
δε θα μπορέσεις να παίξεις, γιατί η Γη
είναι ένας φαγωμένος κύβος που στρογγύλεψε
κυλώντας τόσο μες στην τύχη,
που σταματάει μόνο σ' ένα λάκκο,
στο λάκκο της απέραντης ταφής.
Μετάφραση: Ρήγας Καππάτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου