Κώστας Μόντης - Γράμμα στη Μητέρα [Ι]

Δεν κατοικούσαμε τα σπίτια, μητέρα,

μας κατοικούσαν,

δεν κατοικούσαμε τα χρόνια, μητέρα,

μας κατοικούσαν,

μας κρατούσαν οι πέννες κ' έγραφαν,

μας αναπετούσαν οι σημαίες στις εξάρσεις τους,

μας εγκολπωνόντουσαν οι βροχές στις καθιζήσεις τους

μας συνωμοτούσαν τα όνειρα

μας επεξεργαζόντουσαν οι περιστροφές,

μας επιτελούσαν οι συμπτώσεις..

Ειν' απίστευτο πως μια σταγόνα αίμα

μπορεί ν´αλλάξη το χρώμα τ' ουρανού, μητέρα,

ειν' απίστευτο πως μια σταγόνα αίμα

μπορεί ν' ακυρώση το χρώμα της θάλασσας,

ειν' απίστευτο πως μια σταγόνα άνεμος

μπορεί ν' αποσείση.

Μητέρα, ο δρόμος μας οδηγούσε στο δρόμο

και δεν υπήρχε δέντρο να τον δέσουμε

και δεν υπήρχε όνομα να τον κατοικήσουμε.

Τι παράδειγμα πια θα δίναμε στον Θεό;

Ύστερα κάποιος διέσχιζε τον άνεμο,

ύστερα κάποιος διέσχιζε τις κραυγές

ύστερα κάποιος διέσχιζε τα υποκοριστικά.

Ύστερα κάποιος άνοιγε κι έβγαινε στους δρόμους σ'επήκοο,

Ύστερα κάποιος άνοιγε κι έβγαινε στους δρόμους σε κοινή θέα,

με διερρηγμένα τα ιμάτια,

μ' ένα θώρακα διάτρητο από παραστάσεις,

με την καρδιά να ελίσσεται μεσ' απ' τις στάθμες,

με το αίμα να ελίσσεται μες απ' τα κάγκελλα.

Αλήθεια δεν βλέπαμε, μητέρα,

πως μας απέρριπτε ο ουρανός,

δεν βλέπαμε πως γύριζαν πίσω ανάνοιχτες οι προσευχές μας,

πως επιστρεφόντουσαν απαράδεχτες;

Τι ήταν αυτό, μητέρα;

Μητέρα, σου λέω πως όπου νάναι θ' αρχίσουν

να μαζεύουν τους ανθρώπους απ' τους δρόμους,

όπου νάναι θ' αρχίσουν να τους αποσύρουν,

Θ' αποσύρουν το πείραμα, μητέρα,

θα διακόψουν τις δοκιμές,

δεν γίνεται.

Πηγή: https://www.facebook.com/robinet.cleopatre/posts/pfbid02xFZKqmYgVQMZZrnhpx6cq8k2h6WuV3JBBPsxMmc4qsszYru81aqFxCQkwqmtohmXl