Γιώργος Χρονάς - Πρωτομαγιά 1976

 Λοιπόν, Αλέκο είσαι ένα αστέρι που έπεσε στη γη.
Κι έκαψε τον φόβο, τον πόνο, την δικτατορία,
την τραγωδία των ανθρώπων.
Ο πόνος σου είναι και δικός μου.
Σε κοιτώ στα μάτια και παίρνω δύναμη.
Είσαι ένα θηρίο στο κλουβί.
Θέλεις να φωνάξεις από τον πόνο
που σου φύτεψαν στο κελί 2 χ 2.
Στην εκτέλεσή σου που δεν τόλμησαν.
Η αρχαία σου δύναμη μου δίνει δύναμη
να συνεχίσω να συγχέω την συνέντευξη,
το πορτραίτο που κάνω με την ανάκριση
που σου φόρτωσαν με μαρτύριο.
Για να μαρτυρήσεις.
Ότι πονάς, ότι φοβάσαι και θα μιλήσεις.
Να πεις τι;
Ότι είναι ένα τίποτα που πρέπει να φύγει.
Να χαθεί.
Τα γόνατά μου
δεν με πονούν πια.
Μπορώ να βαδίζω.
Το παιδί σου που δεν γέννησα.
Το μωρό μας που δεν μπόρεσα να δω αν σου μοιάζει.
Αν κλαίει, αν βυζαίνει το γάλα μου, αν κοιμάται.
Θάχε ξανθά μαλλιά!
Που με το χρόνο θ' άλλαζαν.
Μπορεί να κατέληγε με μαύρα - σαν τα δικά σου.
Ή σαν τα δικά μου.
Σαν και των δυο μας.
Αλέκο, είσαι το μόνο σημείο στη ζωή μου!
Το 10 το καλό!
Όλη μου η καριέρα, η φήμη, τα βιβλία μου,
οι σιωπές μου είναι δικές σου. Για πάντα.
Στην υγειά μας!
Παντρεύεται ο δούλος του θεού Αλέκος Παναγούλης
Την δούλη του θεού Οριάνα Φαλάτσι.
Οριάνα, μεγάλη η χάρη σου
και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου.
Όχι, όχι δεν είναι για μας
Εμείς γεννηθήκαμε για να υποφέρουμε, μου είχες πει, Αλέκο.
Δεν είναι λόγια από όπερα
αλλά από κάποιο έργο του Ευριπίδη,
που το παίζαμε εμείς οι δύο, Αλέκο.

Τρεις γυναίκες και ο ποιητής