Αγγελική Ελευθερίου - Ολιγόστιχα ποιήματα

Θα 'μενε στη φωτογραφία ενός τουρίστα.

______________

Όλοι σε νοιάζονται, θυμήσου

Φτάνει να το ζητήσεις. 

______________

Κοίταζα τη θάλασσα

Και με ηρεμούσαν 

Τα βουνά

______________

Θα καπνίζω

Στα διαλείμματα του σινεμά

Στους δρόμους και σε διαδρόμους

Σε τουαλέτες και σε σκάλες

Ακόμα σ’ εκκλησίες

Θ’ ανάβω «κόντρα στον αέρα»

Μου το ‘χες πει

Θα καπνίζω πάντα

Μέχρι τις τελευταίες μου ανάσες

Όπως εσύ

_____________

Τόσος αέρας

Κι εσύ

Χωρίς ανάσα

______________

Να ‘ταν

Ολημέρα

Απόγευμα

______________

Και να ξανάβρισκες

Όπως τους τόπους

Τους ανθρώπους

______________

Δεν έσβησα το φως

Μήπως και δε χτυπήσει

το τηλέφωνο

_______________

Δεν σ’ ακούω πια

Τις νύχτες που γυρίζεις

Σε τέτοια όνειρα

Που παραδέρνω

Ωστόσο

Το πιο εφιαλτικό

– Αυτό που με ξυπνάει

Είναι που δεν σ’ ακούω

_____________

Κάποτε

Θα παρακαλέσω

– όπως δεν παρακάλεσα ποτέ

Θα πέσω στα γόνατα κάποιου θεατρώνη

Με βαμμένα μαλλιά

Να με πάρει κι εμένα

Στον πλανόδιο θίασό του

Θα μου ζητήσει άδεια

Και προϋπηρεσία

Και συστάσεις

Δεν έχω τίποτα

Ο αόρατος θίασος

Που αφιέρωσα τη ζωή μου

Δεν είχε τέτοια πράγματα

Όμως – τώρα – κάπως πρέπει

Να πεθάνω κι εγώ

Έλεος δηλαδή

______________

Άλλοι όγκοι

Μεγέθη μυθικά

Κατατομές αμετάβλητες

Περιφρουρούν

Το σώμα σου.

Αυλή μοναστηριού

Το πρόσωπό σου

Αναπαύει την αμαρτία.

Πάντως

Εγώ όταν σε σκέφτομαι

Πέφτω ξαφνικά

Σα χιλιάδες ποτήρια

Που σπάνε.

_______________

ΟΛΟ νομίζω πως κάπου

έχω αφήσει ένα τσιγάρο αναμμένο

Όλο γυρίζω πίσω.

_______________

ΗΘΕΛΕΣ να τραβήξουμε φωτογραφίες

Πότε δεν είχαμε τη μηχανή

Και πότε φιλμ

Κι όλα κλειστά