Σταύρος Ζαφειρίου -Το χρονικό του πάντοτε τελευταίου θανάτου.

Ο τελευταίος θάνατος είναι της Κόκκινης Ρόζας.

Ο τελευταίος θάνατος είναι του Τσε·

είναι εκείνων που θελήσαν τη ζωή πιο πάνω από το γήινό τους

μπόι.

Ο τελευταίος θάνατος είναι του Βίκτορ Χάρα·

είναι της Σόφι Σολ, του Νικόλα Σάκο, του Μπαρτολομέο Βαντσέτι,

της μαθήτριας Ηρώς Κωνσταντοπούλου στο Σκοπευτήριο της

Καισαριανής.

Ο τελευταίος θάνατος είναι του Ευαγόρα Παλληκαρίδη·

είναι του ελεύθερου πολίτη Μαρίνου Αντύπα,

του Ρούντι Ντούτσκε, του Όγκαστ Σπάις, του Στιβ Μπίκο,

του Μπόμπι Σαντς στη φυλακή του Μέιζ.

Ο τελευταίος θάνατος είναι του στρατιώτη Άουγκουστ Μάκε στα

χαρακώματα του Δυτικού Μετώπου·

είναι του ανθρώπου που έψαλε στο Άουσβιτς τη φούγκα

του τρόμου,

των ανθρώπων που χόρεψαν τη φούγκα του τρόμου στην άπλα

τ' ουρανού.

Ο τελευταίος θάνατος είναι του άστεγου πάνω στο

χαρτονένιο του στρώμα,

του κοριτσιού που έμεινε αόρατο μες στο σακατεμένο του φύλο·

είναι του αράπη που με τα μαύρα χέρια του χτίστηκε ο άσπρος

κόσμος.

Ο τελευταίος θάνατος είναι του απρόσδεκτου που βούλιαζε, που

βούλιαζε, που βούλιαζε,

που θα βουλιάζει ως το βυθό του τελευταίου του θανάτου.

Ο τελευταίος θάνατος είναι της Σύλβια Πλαθ·

είναι της Σάρα Κέιν, του Μαρκ Ρόθκο, του Μπασκιά,

του τραυματιοφορέα Γκέοργκ Τρακλ στον θάλαμο ενός

στρατιωτικού νοσοκομείου.

Ο τελευταίος θάνατος είναι του Κώστα Καρυωτάκη·

είναι του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, του Τσέζαρε Παβέζε,

της Μαρίνας Τσβετάγιεβα,

του άπατρι πολυπάτριδος Πάουλ Τσέλαν στα λασπωμένα νερά

του Σηκουάνα.

Ο τελευταίος θάνατος είναι του Κώστα Γεωργάκη στα

σκαλοπάτια του Μεγάρου των Δόγηδων·

είναι του Παύλου Σιδηρόπουλου, του Αλέξη Τραϊανού,

της Κατερίνας Γώγου·

του μπαγάσα των νεφών Νικόλα Άσιμου.

Ο τελευταίος θάνατος είναι του Σεργκέι Γεσένιν·

είναι του Στέφαν Τσβάιχ, της Βιρτζίνια Γουλφ, του Ντέιβιντ

Φόστερ Γουάλας,

του ιππέα της θύελλας Τζέιμς Ντάγκλας Μόρισσον.

Ο τελευταίος θάνατος είναι του Έρνεστ Χέμινγκουεϊ·

είναι του Βάλτερ Μπένγιαμιν, του Πρίμο Λέβι, της Ανν Σέξτον, του

Βαν Γκογκ,

του ποιητή που άσπρη τρίχα δεν είχε στην ψυχή του.

Ο τελευταίος θάνατος είναι του αρχηγού των ατάκτων,

χαράματα καλοκαιριού στη χαράδρα του Φάγγου.

Και στέκομαι εδώ,

στο σημείο όπου συγκλίνουν ο χρόνος και η αιώνιά του

επιστροφή,

στο σημείο όπου η ιστορία του κόσμου ανταμώνει την

επανάληψή της,

σ΄ αυτή τη στιγμή του εφήμερου της ύπαρξης,

που είναι η άλλη όψη της αθανασίας.

Επειδή η μόνη αθανασία είναι αυτή του θανάτου

και ο θάνατος είναι το ergo της ύπαρξης·

επειδή το εφήμερο γεννάει την ιστορία του κόσμου

κι η ιστορία του κόσμου είναι η ιστόρηση της επανάληψής της.

Και βρίσκομαι εδώ, στο σημείο γραφής μνημονεύοντας·

και αυτό ίσως να είναι αρκετό,

αν είναι αρκετό ένα όνομα πλάι στο θάνατό του,

αν είναι αρκετός ένας θάνατος για όλες τις εποχές,

για όλη τη μνήμη.

Και αυτό ίσως να είναι αρκετό, αν είναι η γραφή συνείδηση

του πάντοτε τελευταίου θανάτου.

Το χρονικό του πάντοτε τελευταίου θανάτου, Νεφέλη 2024.

Αντλήθηκε απ' το προφίλ του Γιώργου Αλπογιάννη