Αφού τον χτυπήσανε στα βράχια, του πατήσανε το κεφάλι στις πέτρες, τον βρόντησαν και τον τάραξαν σα χταπόδι, νόμισαν πια πως ξεμπέρδεψαν. Ο αρχηγός τον άρπαξε και με το ένα χέρι του τον στερέωσε σ' έναν όρθιο βράχο. Γύρισε και είπε στους άλλους κατάπληκτος:
«Ζει μωρέ ακόμα το θηρίο!»
Του ρίξανε δυο-τρεις κουβάδες νερό να συνέλθει.
Απόψε θα πεθάνεις, τώρα αμέσως.
Φαίνεται πως το ύφος του δεν τους έπεισε ότι ηταν πρόθυμος να πεθάνει τώρα αμέσως. Κάποιος ξεχώρισε από την ομάδα και του φώναξε ανοίγοντας σα βαρέλι το στόμα του:
«Πουτάνα είμ' εγώ, ρε, που μετάνιωσα;»
Τότε το τυχερό ανθρωπάκι κατάλαβε ότι από δω και πέρα, όπως και από την πρώτη στιγμή, αντιδικούσε προσωπικά μ' αυτα τα περίεργα πλάσματα.
Πες μου, πουτάνα είμαι κι εγώ; ρώτησε ένας άλλος.
Εσύ ξέρεις, απάντησε ο μικρόσωμος άνθρωπος.
Και κατάλαβε ακόμα ότι πέρα από τους νόμους που ορίζει ο τόπος, όλα τούτα τα περίεργα πλάσματα εκτελούν τις διαταγές εφαρμόζοντας και το δικό τους νόμο, τον ξεστομίζουν κάποτε σαν υλακή άγριου ζώου. Είδε μέσα στα μάτια τους κάποια φλόγα που τρεμόσβηνε σαν τις τελευταίες αναλαμπές της αγωνίας από το φανάρι ενός ναυαγισμένου πλοίου.
O άνθρωπος αυτός, που δε λογάριαζε το μαρτύριο, βρέθηκε σε λίγο στη θάλασσα. Tον πέταξαν με τις κλοτσιές σα σακί. Ολόγυρα η φωνές περίζωναν σα φλόγες τα βράχια. Η ακτή φλεγόταν ολόκληρη. Απόψε θέλουν να ξεκαθαρίσουν πολλούς λογαριασμούς.
Θ' αποφασίσεις τώρα αν μπορείς να μετρηθείς με τη νύχτα , με τη θάλασσα, με όλα τα στοιχεία του πλανήτη.
Επίμετρο Δημήτρης Χριστόπουλος
Εκδόσεις ποταμός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου