Και το ερώτημα είναι: από που βγαίνουν όλοι αυτοί οι τρομοκράτες; Από ποια σκοτάδια απελπισίας πέφτουν αυτοί οι πυροβολισμοί στην καρδιά του άτρωτου Λεβιάθαν που συντρίβει έναν-έναν τους μάταιους αντάρτες; Άθλιες και πονηρές φυλλάδες, ακάθαρτες και μίσθαρνες φυλλάδες θολώνουν τα νερά για να ψαρέψουν την εκδοχή που τις βολεύει: έτσι γεννήθηκε ο ερμαφρόδιτος όρος «αναρχοφασισμός». Μόνο που οι φασίστες δεν φτάνουνε ποτέ στα κελιά του Λευκού Θανάτου και στα εκτελεστικά αποσπάσματα των δημοκρατιών∙ φτάνουν μονάχα, το πολύ πολύ, μέχρι τους προθαλάμους των πταισματοδικείων, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που μπαίνουν ένδοξοι και λαμπροί στο ανάκτορο της Δημοκρατίας. Κι ενώ οι φασίστες παίζουνε το φασισμό που τους ζητάει να παίζουν η δημοκρατία, οι «τρομοκράτες» εξοντώνονται σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη, σ’ όλα τα καθεστώτα και μ’ όλους τους τρόπους: δολοφονούνται, συκοφαντούνται, στραγγαλίζονται, φτύνονται, σκυλεύονται, χρησιμοποιούνται - απαγορεύονται στην ίδια μας τη σκέψη. Πεθαίνουν άδοξοι ή παραμορφωτικά ένδοξοι, μουγκοί ή γελοιοποιημένοι, «ήρωες» ή «κακοποιοί».
Ο Μπάιρον και το Μεσολόγγι του Μπάιρον πέρασαν στην Ιστορία. Η πετσοκομμένη Σουηδέζα που βρέθηκε ανάμεσα στους πολιορκημένους του Ελ Ζαατάρ ξεχάστηκε πριν ακόμη σαπίσουν τα κομμένα της μέλη. Το Ελ Ζαατάρ είναι από την αρχή καταδικασμένο στη λησμονιά. Γιατί είναι η τύψη ενός ολόκληρου πολιτισμού και πρέπει να σβήσει για να ζήσει αυτός ο πολιτισμός.
Ποιες είναι λοιπόν αυτές οι μαυρισμένες ψυχές που καμιά εκκλησία, κανένα κόμμα δεν τις θέλει και καμιά ποίηση δεν τις χωράει; «Αναρχικοί» και «τρομοκράτες», κομμάτια μοναξιάς που σφαδάζουν μέσα σε σιδερένια δάχτυλα και σκοτώνουν εν αμύνη - μόνο που η άμυνά τους είναι παράνομη γιατί καμιά άμυνα δεν είναι νόμιμη εναντίον του Κράτους: Εφημερίδες, παπάδες, δημοκράτες και «κομμουνιστές» τους τσακίζουν τ’ ανυπάκουα κόκαλα. Κι αυτοί κάνουν το μόνο που τους απομένει. Σκοτώνουν - και σκοτώνονται. Ζωσμένοι χειροβομβίδες πέφτουν κάτω από τα αραβοσοσιαλιστικά τανκς, πυροβολούν φανατικούς ιεροεξεταστές του Ισλάμ και υπαλληλοποιημένους βασανιστές της ΕΟΚ, ανατινάζουν τα ανθρώπινα ρομπότ αλλά όχι και τη γενική αδιαφορία.
Είναι οι τελευταίοι, πριν από την έλευση του Παγκόσμιου Παραδείσου, όπου το Κράτος δεν θα χρειάζεται πλέον τη βία. Όσο το Κράτος είναι υποχρεωμένο να σκοτώνει, σημαίνει πώς υπάρχουν ακόμη άνθρωποι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου