Σαν θλίψη ανεπαίσθητα
που χάνεται κι αυτή
το καλοκαίρι ξεγλιστρά
σαν κάτι ν' αθετεί.
Ή σαν απόσταγμα σιωπής
το δειλινό που η φύση
έχοντας όλη ξοδευτεί
θέλει κι αυτή να δύσει.
Μ' ευγένεια σπαρακτική
σαν ξένος που ετοιμάζεται
να φύγει ακόμα πιο νωρίς
το φως της μέρας βιάζεται.
Χωρίς τιμόνι, ούτε φτερό
λαμπρό στα χρυσαφιά του
το καλοκαίρι χάνεται
μέσα στην ομορφιά του.
..............................................................
Κάποιοι λένε
πως σαν ειπωθεί μια λέξη
αμέσως σβήνει.
Εγώ πιστεύω
πως αρχινά να ζει
τη μέρα εκείνη.
Μετάφραση: Αγγελική Σιδηρά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου