Για να δέσει ο στίχος
το μαχαίρι θα μπει
ως το κόκκαλο
Η αγριότητα έλεος δεν έχει.
Στις κραυγές του Hudson βαδίζω.
Η ομίχλη κυνηγάει τα βήματα…
Στα βάθη ραγίζουνε κρύσταλλα.
Διαλυμένα τοπία, ακαθόριστα πένθη.
Πατρίδα, πατρίδα μου!
Η αγριότητα έλεος δεν έχει.
Δεν αναπνέω.
Την ομίχλη ταΐζω με χάπια
να περάσω της θλίψης το φάρυγγα.
Δε βαδίζω.
Σε δυο ελατήρια κινούμαι.
Οι φλέβες μου χτυπάνε SOS.
Μην πείτε πως γυναίκα εγώ, φοβάμαι.
Βαδίζω στην «Έρημη Χώρα»
Βάρβαρο γέλιο.
Ομίχλη και μούχλα.
Τρόμος και απόγνωση.
Εδώ είναι η χώρα σου, Έλιοτ!
Σάπιο, επίχρυσο τέρας.
Στο άδειο, δίχως λυγμό
τελειώνει ο κόσμος σου
εδώ.
Νέα Υόρκη, 1974
Βάρβαρο γέλιο στις όχθες του Hudson, (1976).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου