Τα αυτοκίνητα, πολύχρωμες σφαίρες που σφυρίζουν η θανατερή τους αύρα ανάμεσα σε κτήρια από σίδερο και κρύσταλλο και σε λαμπερές φωτισμένες βιτρίνες της καθημερινής ζωής μας στη σύγχρονη εποχή: οι κόκκινες αφράτες πολυθρόνες αντικριστά με τηλεοράσεις, κουζίνες μ' ανοξείδωτους απορροφητήρες-διαστημόπλοια πάνω απ' τα κεφάλια ευτυχισμένων νοικοκυρών από νοβοπάν, με καρό κόκκινο και μαύρο πλαστικές μπροστοποδιές ζωγραφισμένες σαν τραπεζομάντιλα!-, η λεωφόρος μετουσιώνεται σ' έναν φωνακλά έμπορο που πλασάρει ουρλιάζοντας τον εξοπλισμό του πολιτισμού. Τα βαριά μηχανήματα και φορτηγά, γερανοί που υψώνονται πάνω απ' τα καλώδια του ηλεκτρικού, όλα τα υλικά, ό,τι τέλος πάντων απαραίτητο για την ανέγερση ή κατεδάφιση μιας προκάτ ζωής μέσα στις προκατοικίες που στέκονται σε όχθες από μπετόν αρμέ, φωτισμένες υπογείως.
Εκθαμβωτικά αυτοκίνητα με τα ακριλικά τους χρώματα, εκτεθειμένα με τη σειρά στα μεγάλα προαύλια των εκθέσεων, γυαλίζουν απ' τους δυνατούς προβολείς και φαντασιώνουν ξέφρενες αποδράσεις όλα τους έχουν από μια κίτρινη ετικέτα κολλημένη στο παρμπρίζ που με κόκκινα γράμματα αναγράφουν ΕΥΚΑΙΡΙΑ!!! Όλα τους· από μια ευκαιρία, και η μεγάλη αμβλεία στροφή της λεωφόρου κρύβει για τον καθένα από μια ευκαιρία, για μένα επιπλέον και μια μεγάλη επιθυμία που ωρίμαζε αρκετούς μήνες τώρα, ανυπομονούσα για την ώρα και τη στιγμή που θα χαθώ μες στην ανοιξιάτικη νύχτα, ώσπου τα βελούδινα ρόδα της χαραυγής να κοκκινίσουν πάνω στο παγωμένο πρόσωπο και να το ζεστάνουν.
Πηγή: Νίκος Χριστόπουλος, Υπεραστικός Σταθμός, Αθήνα, 2023.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου