Γνώρισα τη Γιώτα, μερικές δεκαετίες πριν, ένα βράδυ που ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Μεσσηνίας ή, μήπως, ο Σύλλογος Γυναικών Καλαμάτας; -(αν δεν λαθεύω)- είχε οργανώσει παρουσίαση του έργου της καλής ποιήτριας στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων. Είχαμε επικοινωνία επιστολική μα ως τότε δεν είχαμε ανταμώσει ακόμα. Θυμάμαι, εκείνο το βράδυ, πήγα μαζί με τον, συντοπίτη της, φίλο της νιότης μου, ποιητή Γιώργο Μαρκόπουλο. Στον μακρύ, υποφωτισμένο, διάδρομο που οδηγεί στο αμφιθέατρο η Γιώτα με ταυτοποίησε, έτσι ανεξήγητα, λέγοντας: -"Καλώς τους δύο Γιώργηδες!" Έκτοτε κρατήσαμε επαφή και η Γιώτα μου έδωσε, αρκετές φορές, τη χαρά της φιλοξενίας ποιημάτων της στο περιοδικό "Εμβόλιμον" που διευθύνω. Με το τέλος της εκδήλωσης οι Καλαματιανές φίλες της Γιώτας μας φίλεψαν σπιτικά γλυκίσματα και πιοτά. Φύγαμε προς τα Εξάρχεια μαζί με τους ποιητές Θανάση Κωσταβάρα και Θανάση Βενέτη -εγκάτοικοι κι οι δυο του άχρονου, εδώ και κάποια χρόνια, που, σαν σήμερα, υποδέχτηκαν και τη Γιώτα στ' απέραντα σκοτεινά λιβάδια της ανυπαρξίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου