Ο σκύλος μου πέθανε.
Τον έθαψα στον κήπο
δίπλα σε μια παλιά μηχανή σκουριασμένη.
Εκεί, ούτε πιο κάτω,
ούτε πιο πάνω,
θα ενωθεί μαζί μου κάποτε.
Τώρα αυτός έφυγε με το τρίχωμά του,
την κακή του εκπαίδευση, την κρύα μύτη του.
Κι εγώ, υλιστής που δεν πιστεύει
στον υποσχεμένο ουρανό
για άνθρωπο κανένα
γι αυτό το σκύλο ή για κάθε σκύλο
στον ουρανό πιστεύω, ναι, πιστεύω σ' έναν ουρανό
όπου εγώ δεν θα μπω, μα αυτός με περιμένει
κουνώντας την ουρά του σαν βεντάλια
για να' χω όταν θα φτάσω φίλους.
Αχ δεν θα πω τη θλίψη στη γη
να μην τον έχω πια για σύντροφο,
και που για μένα ποτέ του δεν υπήρξε υπηρέτης.
Είχε απέναντι μου τη φιλιά ενός σκαντζόχοιρου
που διατηρούσε την κυριαρχία του,
τη φιλία ενός αστεριού ανεξάρτητου
χωρίς μιαν οικειότητα πιο απ' την αναγκαία,
χωρίς υπερβολές:
δεν σκαρφάλωνε στα ρούχα μου
γεμίζοντάς με τρίχες η και ψώρα
δεν τρίβονταν πάνω στο γόνατό μου
σαν άλλοι σκύλοι παθιασμένοι σεξουαλικά
Όχι, ο σκύλος μου με κοίταζε
την προσοχή που χρειάζομαι προσφέροντάς μου,
την αναγκαία προσοχή
για να κάνει να καταλάβει ένας ματαιόδοξος
πως αυτός όντας σκύλος,
με αυτά τα μάτια, πιο καθαρά απ' τα δικά μου,
έχανε τον χρόνο του, αλλά με κοίταζε
με τη ματιά που μου επιφύλαξε
όλη του τη γλυκιά, την τριχωτή ζωή του,
τη σιωπηλή ζωή του,
κοντά μου, χωρίς ενόχληση ποτέ,
και μη ζητώντας τίποτα.
Αχ πόσες φορές θέλησα νά' χω ουρά
πηγαίνοντας μαζί του ως την άκρη
της θάλασσας, μες στο χειμώνα της Ίσλα Νέγρα
στη μεγάλη μοναξιά: ψηλά ο αέρας
διασχισμένος από παγετώδη πουλιά
κι ο σκύλος μου, παίζοντας, τριχωτός , γεμάτος
από τάση ηλεκτρική θαλασσινή σε κίνηση
ο σκύλος μου αλήτης και οσφρητικός
σηκώνοντας τη χρυσή ουρά του
ένας απέναντι στον άλλο
με τον Ωκεανό και τον αφρό του.
,
Χαρούμενος, χαρούμενος, χαρούμενος
όπως οι σκύλοι ξέρουν να' ναι ευτυχισμένοι,
με άλλο τίποτα, με το απόλυτο
της φύσης της αδιάντροπης.
Δεν υπάρχει αντίο για το σκύλο μου που πέθανε.
Δεν υπάρχει ούτε υπήρξε ψέμα ανάμεσά μας.
Έφυγε και τον έθαψα, κι αυτό ήταν όλο.
Μετάφραση: Βασίλης Λαλιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου