...Τώρα οι δυο μας
Τι άτιμος είμαι. Μηδενικό
να κάνει υποχείρια την ψυχή του σε μια φαντασία
Άθυρμα σ' ένα πλαστό ψεύτικο πάθος. Να κάνει
πανίσχυρη μια ιδέα του μυαλού του κι αυτή
να τον αλλάζει ολόκληρον, να φτάνει ως την όψη του
και να την κάνει να χάνει το αίμα της να γίνεται
κλάμα και να τρέχει από τα μάτια του
Να γίνεται φωνή και να σπάει. Να αποκτά σώμα
μια ιδέα να γίνεται από ιδέα σώμα να παίρνει
το δικό του. Κι όλα αυτά για το τίποτα
Για την Εκάβη. Τι είναι η Εκάβη
γι' αυτόν τι είναι αυτός για την Εκάβη
Τι παραπάνω θα έκανε αν είχε να παίξει εμένα
Αν είχε όλες τις αιτίες που έχω εγώ αν το πάθος
ήταν πραγματικό. Πόσο περισσότερο θα μπορούσε να κλάψει;
Πόσο πιο πολύ θα μπορούσε να σπάσει την φωνή του;
Θα μάτωνε ολωνών τα αυτιά με ανήκουστα λόγια
Θα έκαμνε τον ένοχο να τρελαθεί. Θα τρόμαζε τον αθώο
Θα έπαυαν να αισθάνονται τα μάτια τα αυτιά
Κι εγώ. Ο άδειος. Ο ονειρικός
Περήφανος για το δράμα μου
κι αδιάφορος. Δεν βγάζω άχνα...
Ο Άμλετ στη σκηνή 2 της Β' πράξης του έργου. Μτφ. Γ. Χειμωνάς, εκδ. ΚΕΔΡΟΣ, 1989.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου